Hello, goodbye

Een spray aan parfum dwarrelde naar beneden tot de blondine door de gecreëerde muur aan geur liep. Dallas, de huishulp, stond in de deuropening en fronste. Amanda keek opzij en raapte al haar energie bijeen om de man een grinnik te goed te doen. "Dit is hoe je parfum opdoet. Geloof me. Het blijft zo langer zitten." Hoewel ze zichzelf gedwongen had haar taken te volbrengen, bevond haar hoofd zich nog in bed. Het was te vroeg. Te vroeg om de bus te pakken naar fucking Colorado om naar fucking BioForrest te gaan. Het enige positieve aan deze schooltrip was de quality time met Isabelle, hoewel zij waarschijnlijk verleid zou worden door de wetenschap. Yuck.
Dallas gebaarde in de richting van haar koffer. Amanda – ondertussen in de weer om haar tweede schoen aan te trekken – boog gebukt in de richting van het witte ding en rolde hem door. "Dankje, Dallas." De man verliet haar kamer en aan het kraken van de trap te horen liep hij weer richting beneden. De twee hadden een goede band. Amanda zou het nooit hardop tegen hem, of iemand anders, zeggen, maar hij voelde als een vaag vaderfiguur. Ze kon hem nog net horen mompelen hoe idioot zwaar het ding was voor enkel een paar dagen. Na een laatste blik in de spiegel stak ze haar arm door haar jas en liep ook naar beneden. Het huis was verder leeg; haar vader was aan het werk en haar moeder op zakenreis. Zonder een blik achterom te werpen liet ze de deur achter zich in het slot vallen. Dallas zat al in de auto te wachten. Alsof het de normaalste zaak was stapte ze achterin de auto in. Het bleef zijn werk.

Na een kort afscheid dat niet meer was dan een ongemakkelijke zwaai – beide waren absoluut geen fan van deze vorm van affectie – liep Amanda het schoolterrein op. De zon die al vroeg was opgekomen verzachtte de pijn een beetje. Een heel klein beetje. Behendig schoof ze haar zonnebril vanuit haar haren voor haar ogen. Waar was Isabelle? Zij was degene die haar vanochtend een haast gedwongen bericht had gestuurd. Net toen ze haar mobiel tevoorschijn wilde toveren zag ze haar bekende bruine haar. "Belle!" Je zou denken dat je Isabelle zou afkorten als Isa, maar Belle klonk meer classy, als je het haar vroeg. Onhandig maar met zoveel stijl als mogelijk overbrugde ze de afstand tussen de twee. Met een geforceerde glimlach begroette ze woordloos wat bekenden die ze voorbij liep. Voordat haar vriendin wat terug kon zeggen duwde ze een to-go koffie in haar hand en gaf ze haar een kus op haar wang. De zonnebril werd alweer terug op haar hoofd geschoven en een geërgerde blik kwam tevoorschijn. Snel greep ze naar het handvat van haar koffer, want het ding rolde bijna van de stoep af. De blik op haar gezicht werd quasi-zielig en theatraal deed ze alsof ze zo'n gebed naar god deed waarbij ze een kruisteken maakte door haar schouders en voorhoofd aan te raken. "Oh Lord!"

[Met Nev]

Microscoop, check. Science-catalogus, check. Petrischaaltjes, dubbel check! Met een brede grijns rondom haar lippen zette Isabelle een vinkje bij het laatste voorwerp op haar lijst. Nu had ze écht alles. Hier had ze zich wekenlang op voorbereid. Niet alleen was ze altijd netjes aanwezig tijdens de colleges, ook had ze dagelijks alle catalogussen uit de bibliotheek opengeslagen die de meeste studenten uit angst niet eens zouden aanraken. Nee, ze was hier klaar voor. 
Het was dé traditie van Hawthorne University: een schooltrip voor laatstejaars naar de science fair. Voor velen een saaie, verplichte en bovenal lange trip in een veel te zweterige schoolbus, maar voor haar een kans uit duizenden. Dit jaar ging de excursie namelijk naar BioForrest: hét wetenschappelijke instituut van Colorado. Een plek waar ze als klein-meisje-in-een-veel-te-grote-labjas al wilde werken. En vandaag was haar kans. Hawthorne University had hen de opdracht gegeven om een paper te schrijven over een wetenschappelijk onderwerp. Alle papers werden naar BioForrest gestuurd en door hen beoordeeld. Vijf papers zijn vervolgens uitgekozen om tijdens de science fair te verdedigen. Inclusief die van haar. Alle vijf vechtend om dezelfde prijs: een baan bij BioForrest. Dit was haar kans om toegang te krijgen tot de wereld waar ze thuishoorde.
"Heb je alles, schat?" Haar moeders stem haalde haar uit haar wolk van gedachten. Isabelle draaide zich om en schudde glimlachend haar hoofd. "Ja mam, mijn koffer stond twee dagen geleden al klaar, zeker weten! Ik kom naar de auto." Ze ritste haar koffer dicht en sloeg haar lichtroze rugzak over haar schouder. Half struikelend van de trap vond ze haar weg naar de auto. Met maar één gedachte in haar achterhoofd. Let's do this.

Na een innige knuffel van haar moeder pakte ze haar koffertje uit de achterbak van de auto. Haar bruine ogen gleden over de campus, zoekend naar Amanda. Het terrein zag zwart van de mensen (niet zo zwart als het haar van Nev), maar gelukkig hadden ze bij hun vaste plek afgesproken. Een grote oude wilg aan de zijkant van het schoolterrein. Het was de plek waar ze een groot deel van hun studie samen doorbrachten. 
"Belle!" Isabelle keek op. Die stem herkende ze uit duizenden. Daar kwam Amanda, met een grote koffer in haar handen het terrein opgelopen. Zonlicht weerkaatste op haar zonnebril en haar goudblonde haren glansden in de zon. Amanda gaf haar een kus op haar wang en duwde een koffie in haar handen. Ze grijnsde breed. "Goedemorgen, Manda! Niks boven een vroege ochtend in een zweterige schoolbus, nietwaar?" Ze vond het heerlijk om haar beste vriendin te plagen, zeker omdat Amanda écht geen ochtendmens was. Daar kwam bij dat Amanda niks van wetenschap moest hebben. Daarin verschilden ze echt als dag en nacht. En toch waren ze onafscheidelijk. Isabelle keek op uit haar gedachten en zag de over dramatische blik van Amanda. Er verscheen een sprankeling in haar ogen. "Ik weet dat dit niet jouw cup of tea is, maar..." Ze pauzeerde haar verhaal kort en pakte Amanda's hand vast. "Today is the day, baby!" Half lachend trok ze haar vriendin mee richting de schoolbus, inclusief Amanda's jutkoffer waar praktisch een heel persoon in paste.

De grijns die haar tegemoet kwam, was niet onverwachts. Niet veel later volgde Isabelle's enthousiaste toon. Het was natuurlijk om haar te plagen, maar ze wist maar al te goed dat Isabelle weldegelijk plezier haalde uit dit soort... bezigheden. Dit was haar droom en een kans, die ze in haar geval met beide handen aan wilde pakken. Dit was dan ook de enige reden dat Amanda hier op het moment stond. Als antwoord rolde ze met haar ogen en gaf ze ondanks haar koele blik haar vriendin een duwtje met haar heup. "Ugh, hou op," zei ze mompelend, terwijl haar ogen een klasgenoot uit het football-team volgde die de bus instapte. Carter. Hij leek ook not amused. Naar haar mening was het een understatement. Hier hoorde ze niet. Met haar zwarte, overdreven outfit, spierwitte koffer en haar zonnebril leek het alsof ze klaar was voor een begrafenis. Wel alsof het de begrafenis van Christian Dior was, overigens. Het voelde ook als een begrafenis.
Voordat ze reactie kon geven op Isabelle werd haar hand vastgepakt en werd ze richting de bus gesleurd. "Ho, Belle, chill– mijn koffer!" Vluchtig pakte ze haar hebben en houwen mee. De koffie in haar hand dreigde door het gaatje aan de bovenkant te klotsen. De meesten waren nog bezig hun koffertjes of tassen in de bagageruimte onder de bus te tillen, met hulp van de buschauffeur. Ze liet de hare naast de man staan en voordat hij op kon merken dat ze niet eens hielp, liep ze naar het trappetje de bus in. Nu was het haar beurt om de hand van Isabelle vast te pakken. Met het doel helemaal achteraan te zitten waar het meeste ruimte was – en een groot raam –, stapte ze het smalle halletje tussen de rijen stoelen door. Toen ze Carter en zijn vrienden passeerde gunde ze hem een snel, typisch meisjesachtig, zwaaitje. Je weet het wel. Onnodig, maar dat gaf niks. Als ze zich dan toch liet verdrinken in deze situatie, moest ze haar best doen het water te boven te blijven. Terwijl ze verderliep richting haar gekozen plekken draaide ze zich om om al lopend wat in Isabelle's oor te fluisteren. "Ik heb champagne mee." Isabelle was het vast niet eens met deze keuze, maar het was een goede toevoeging aan de hotelkamer. Er was al eerder duidelijk gemaakt dat roomservice niet mogelijk was in de kamers die gereserveerd waren namens de school. Niet dat het heel veel uitmaakte, ze had haar connecties, vooral vlak naast het kantoor van haar vader. Maar toch – where's the fun in that? Eenmaal op de plekken zette ze haar zonnebril dramatisch op haar neus en zuchtte. "Het is dat het jouw toekomst is, I." Ze keek opzij en wreef een plukje bruin haar van Isabelle op zijn plaats.

Amanda protesteerde lichtelijk toen ze haar aan haar hand meesleurde naar de schoolbus. Ze was overduidelijk not amused, maar Isabelle was er zeker van dat ze haar kon opvrolijken. Haar koffer zat vol met gezichtsmaskertjes en nagellakjes. De perfecte spullen voor een meidenavondje na een lange dag met rondleidingen en presentaties. Zo bracht ze de wereld van Amanda en die van haar toch weer iets dichterbij elkaar. 
Isabelle blies gejaagd een bruine lok uit haar gezicht, terwijl ze onhandig door de mensenmassa heen bewoog. Eenmaal aangekomen bij de bus zag ze hoe klasgenoten vochten voor een plekje in de bagageruimte. Haar oog viel op leeg plekje aan de zijkant en met een snelle beweging parkeerde ze haar koffer in de bus. Naast haar hadden velen nog steeds geen plekje weten te bemachtigen. Ze grijnsde kort. Ha, succes met het vinden van een plekje jongens. So long, suck-. Bijdehand en net iets te enthousiast zette ze een stap opzij en struikelde vól over een koffer. Damn it. Net alsof er niks was gebeurd kwam ze overeind en blies ze een paar verwilderde plukken uit haar gezicht. Fijn, het was dus zo'n dag.

Plots voelde ze hoe Amanda haar hand vastpakte en haar met een soepele beweging de bus introk. Ze volgde haar naar de achterkant van de bus en merkte dat ze vaart minderde bij een groepje jongens. Carter, de jongen op de voorste stoel, kende ze vaag van Amanda's verhalen. Amanda leek erg geïnteresseerd in hem, maar dat had ze nog nooit aan Isabelle toegegeven. Dat hoefde ook niet; haar gedrag sprak boekdelen. Isabelle gunde de jongens een ongemakkelijke glimlach en probeerde vooral niet nog een keer te struikelen over haar eigen voeten. De stem van Amanda haalde haar uit haar concentratie. "Ik heb champagne mee." De ogen van Isabelle werden groot. "Je hebt wat?!" Wacht, waarom was ze nog verbaasd? Dit was typisch Amanda. Ze had haar stem iets te erg verheven, waardoor de halve bus opkeek. Oeps. Ze trok Amanda mee op de bank en bracht haar stem terug naar een fluistertoon. "Je hebt drank mee naar een wettenschappelijke schoolexcursie? Slecht plan. Weet je nog de vorige keer dat ik alcohol dronk? Eindresultaat: Ik. Een emmer. In jouw badkamer." Ze liet zich achterover ploffen in de stoel en schoot in de lach. "Al moet ik toegeven, dit is wel badass A."
Een zucht verliet haar keel, terwijl ze uit haar raam staarde. Haar rugzak plaatste ze op haar schoot en haar hand omklemde het bedeltje van haar ketting. Dit werd een lange rit, maar het was het waard. Ze had zelfs haar paper uitgeprint om in de tussentijd nogmaals door te lezen. "Het is dat het jouw toekomst is, I." Ze voelde hoe Amanda een plukje haar uit haar gezicht veegde. Isabelle glimlachte naar haar en legde haar hoofd op Amanda's schouder. "Ik waardeer het echt dat je mee bent, we gaan er een leuke trip van maken. Maar geen champagne voor mij! Of nou ja, als ik die baan in the pocket heb wil ik wel een hele fles." Ze grinnikte even. De bus was ondertussen weggereden en het was nu officieel: ze waren onderweg naar Arizona. Onderweg naar een nieuwe toekomst. "Manda, vertel eens.. Carter? Ik zag wel de manier waarop je naar hem keek. En je zit nog láááng naast mij in deze bus. Dus vertel." Ze porde haar zacht in haar zij en keek haar met een wenkbrauw wiebel aan.

Het was net als yin-yan, de twee vriendinnen. Ze waren zo enorm verschillend, maar op de één of andere manier was dat wat hen in balans hield. Hoewel Amanda nooit vrijwillig toe zou geven dat ze afhankelijk van iemand was, kon ze niet ontkennen dat ze Isabelle nodig had om met beide benen op de grond te blijven staan. Het allemaal wat meer nuchter te bekijken. Grenzen te trekken – oké, soms, dan. De meesten op school hadden haar voor gek verklaard dat iemand van haar 'niveau' omging met een meisje die het levensdoel had de wetenschappelijke wereld te veroveren (en daarbij behoorlijk vaak over haar eigen voeten struikelde). In de tussentijd was het de gewoonste zaak van de wereld geworden. De één kwam met de ander. Eerlijk gezegd had ze ook niet het gevoel alsof er nog iemand zijn afkeur durfde te tonen.
"Ssssh!" greep Amanda meteen in toen Isabelle haar stem verhief. Dat bedoelde ze dus. Tegelijk met Isabelle belandde ze in haar stoel. Haar vriendin trok meteen haar rugzak beschermend op schoot, terwijl zij voorzichtig haar handtas naast haar op een vrije stoel legde. "You're right.. laten we dat voorkomen. Des te meer voor mij, though. Geloof me, ik zal het nodig hebben," grapte ze (half) het laatste, doelend op de champagne. Ze hoefde er geen woorden aan vuil te maken dat ze zich voor de volle honderd procent zou inzetten voor haar vriendin. Dat wist ze echt wel. Dan mocht ze best vaak benadrukken hoe zwaar het aanhoren van enthousiast onderzoeksgepraat voor haar zou zijn de komende dag, toch?
"Natuurlijk ben ik mee, Belle, en natuurlijk val jij op morgen. Je hebt ontzettend hard gewerkt." stemde ze meteen in, al deed haar hele voorkomen het tegenovergestelde doen overkomen. De onnodige zonnebril binnenin de bus gaf al een beeld van de drama. De enthousiaste vraag die haar werd gesteld over Carter deed haar kort lachen. "Ik had wel weer eens zin in een uitdaging. Kom op, je kan niet ontkennen dat hij waanzinnig knap is," antwoordde ze zachtjes. Vervolgens fluisterde ze in haar oor: "Ik ben benieuwd hoe snel hij toehapt. Hoelang geef jij hem?" Types als Carter spraken boekdelen. Ze had al een tijd geen vriend gehad; was er niet echt het type voor. Ze hield ervan de touwtjes in handen te houden en deed dit door (vaak wel gemeende) interesse te tonen, ze geïnteresseerd te maken en ze vervolgens wat op afstand te houden. Het was nou eenmaal hoe ze hier mee omging.
De bus leek ondertussen vol te zijn, aangezien hij ging rijden. Na een aantal meters te hebben afgelegd stopte het voertuig abrupt met rijden en hield Amanda in een reflex haar arm voor Isabelle, zodat ze niet naar voren zou vliegen. Al snel reden ze verder en nam Amanda een slok van haar koffie, die ondertussen koud was geworden. Great. "Hoe ziet de planning er eigenlijk uit, I?" Ze had werkelijk geen idee hoe de dagplanning was ingedeeld. Het zou haar niet verbazen als een heel uitgewerkt boekwerk uit Isabelle's tas zou komen met alle tijdstippen erop. Misschien ook maar beter.

Soms leek Amanda wel de verbinding tussen haar en de normale wereld. Het was iets wat ze nog nooit hardop tegen haar beste vriendin had gezegd, maar zo voelde het wel. Al tijdens haar jeugd volgde ze niet het 'normale pad'. In de brugklas had ze al een veel grotere liefde voor natuurkunde en scheikunde dan haar klasgenootjes, zat ze in het bestuur van de science-club en werkte ze aan het schoolboek. Terwijl haar klasgenootjes naar feestjes gingen, meeschreeuwden tijdens sportwedstrijden en deelnamen aan studentenverenigingen. Het was alsof ze niet op hetzelfde level zat als de rest van de wereld. En soms voelde dat eenzaam, behoorlijk eenzaam zelfs. Toch was ze nooit gepest op school. Haar sprankelende persoonlijkheid en felgekleurde jurkjes hadden er altijd voor gezorgd dat mensen haar accepteerde zoals ze was. Misschien was het bewondering, voor het blijven van haar authentieke zelf in een wereld vol spiegels. Ze lieten haar met rust, maar leken haar niet te begrijpen. En Isabelle begreep hen niet. Tot ze Amanda leerde kennen. Het was alsof twee werelden samenkwamen. Twee verschillende puzzelstukjes die gek genoeg perfect in elkaar pasten.

"Shit, shit!" Half struikelend vond ze haar weg naar de uitgang van de universiteit. Zich er maar al te goed van bewust dat Jessica en de rest van het cheerteam haar lachend hadden nagekeken. Great. Maar eerst andere prioriteiten, brandwonden voorkomen bijvoorbeeld. Eenmaal buiten gooide ze haar witte labjas van haar schouders en rende met volle vaart naar de fontein. Met haar handen vormde ze een bakje en daarmee kiepte ze water op haar shirt. Met grote opluchting zag ze hoe de rokerige substantie op haar shirt leek te doven. Pfiew. Snel trok ze haar shirt uit, waardoor ze eindigde in een sportbeha. Ze hoorde de stem van Noah nog in haar hoofd. "Ga niet in je eentje testen, niet zonder mij erbij. Als eerstejaarsstudent kan dat flink misgaan." En ja hoor, ze had moeten luisteren. De substanties waren dan wel goed gemengd, maar met haar klungelige motoriek had ze het hele goedje over haar shirt laten vallen. Lekker bezig, Ies. Met een diepe zucht ging ze op de rand van de fontein zitten. Kon ze dan niks goed doen? Op dit soort momenten wilde ze zich echt in de fontein laten vallen en verdwijnen. Het geluid van voetstappen haalde haar uit haar gedachten. En voor ze het wist keek ze recht in twee zwarte zonnebrilglazen. 

Amanda's stem trok haar uit haar herinnering. Isabelle schoot in de lach en legde haar arm op Amanda's schouder. "Volgens mij ga jij je prima vermaken tijdens deze trip." Haar woorden eindigde met een korte knipoog en een blik naar Carter. "Als ik straks mijn kamergenootje kwijt ben in ons hotel, dan weet ik waar je bent gebleven. Maar hey, meer ruimte voor mij in bed!" Ze grinnikte kort. "En knap is hij zeker. Ik geef hem het einde van deze busrit." Ze keek Amanda lachend aan. Hun smaak in jongens verschilde echt als dag en nacht. Terwijl Amanda echt op sporters viel, waren slimme nerdy jongens meer haar ding. Noah bijvoorbeeld. Ze voelde zich even warm worden van binnen, maar schudde het gevoel snel van zich af. 
Isabelle schrok toen de bus een abrupte stop maakte. Amanda had beschermend haar hand voor haar uitgestoken zodat ze niet naar voren zou vliegen. Ze keek haar glimlachend aan. "Thanks voor de redding. Ik viel zonet ook al over een koffer, door de bus vliegen had er nog wel bij gekund." De vraag over de dagplanning deed haar grijnzen. "Nou, je leest mijn gedachten!" Ze grabbelde ijverig in haar rugzak en haalde een klembord met een schema tevoorschijn. "Goed, de busrit kost ongeveer 5 uur. Als we aankomen volgt er een lunch, gevolgd door een uitgebreide rondleiding door verschillende labs van BioForrest. Om 19:00 uur gaan we avondeten en daarna mogen we naar ons hotel. Ik heb trouwens maskertjes mee, dus ik zeg meidenavondje!" Isabelle schraapte haar keel en sloeg een bladzij om. "Om 9:00 ontbijt en om 10:15 mag ik mijn paper presenteren. Jullie krijgen ondertussen een college over de nieuwste ontwikkelingen. Ik sluit weer bij je aan zodra ik klaar ben. Dan volgt de uitslag en na de lunch rijden we weer terug. Sounds good?" Ze keek Amanda aan met een welbekende twinkeling in haar ogen en stopte het schema weer terug in haar tas. Ze wilde haar verhaal vervolgen, maar hoorde plots hoe één van haar klasgenoten de microfoon in handen had gekregen en begon te spreken.

Met een laatste zwaai en lach verliet Amanda het sportveld. De training had zijn werk gedaan; de brandende pijn in haar arm- en kuitspieren leidde haar af van haar volle hoofd. Er was nog zoveel te doen en te regelen – iets dat Amanda tegoed deed aan constante hoofdpijn. De wekelijkse cheertraining was de afleiding die ze nodig had en het moment dat ze even alles los kon laten. Het kwam vaak over alsof het eigenlijk anders was, maar Amanda was een harde werker. Waar ze misschien nog harder in was, was het leiden. Ze moest toegeven dat ze soms wat hard was, maar haar team kon niet ontkennen dat ze altijd het uiterste gaven en succes boekten. Perfectie was het enige doel. Hey, gaf haar niet de schuld, maar het enige voorbeeld dat ze had: ouders die niet genoeg namen met minder.
Tevreden verliet ze haar cheerteam eerder dan de rest, ze achterlatend met het advies nog een kwartier door te gaan op de extension. De wedstrijd was al over een week. Terwijl ze zich een weg over de campus baande, miste ze net hoe Jessica en de rest ergens om lachten. Nog in haar korte, geplooide rokje en korte topje – waar ze snel een trui over had gegooid –, liep ze richting haar auto. Vergeet de zonnebril niet, die haar bruine ogen bedekte. Normaal zou Dallas haar brengen, de nieuwe huishulp in haar nog vrij nieuwe huis in Colorado, maar ze had een afspraak en besloot zelf te rijden. Haar witte voertuig kwam al in het zicht. Automatisch reikte ze eerst naar een broekzak – die ze niet had –, toen naar haar trui en als laatste ritste ze haar tas open. Geen sleutel. Hoe? De tevredenheid van de training spontaan vergeten liep ze geërgerd door naar de fontein in het midden van het terrein. Haar blik vond een meisje die ze een korte blik waardig gaf. Hierna gooide ze onnodig hard haar tas op het stuk beton naast haar, en begon het ding leeg te gooien. Zonder op of om te kijken mompelde ze tegen de onbekende naast haar: "je haar zit door de war". Alsof ze er niet in haar sportbeha zat en alsof ze geen shirt vasthield waar duidelijk brandgaten in zaten. Het was niet eens onaardig bedoeld, meer als een statement. Ze zei nou eenmaal wat ze dacht.

Als antwoord kreunde Amanda. Pas toen ze door had dat Isabelle doelde op Carter, liep het gebrom toch over in een korte lach. "Ik heb een lekker lichaam nodig om de pijn van wetenschappelijke termen te verzachten," zei ze quasi-aanstellerig maar met een serieuze blik, terwijl ze het foldertje die ze toen ze de bus instapte aangereikt kreeg gebruikte om zogenaamd wat koele wind naar zichzelf te waaien. Oprecht: ze zou een goede actrice zijn. Het ontbrak haar in haar dagelijkse leven ook niet aan de overdreven opmerkingen, die ze luchtig bracht, alsof er niets grappigs aan was. Na een aantal tellen legde ze het papiertje naast zich neer. Ze was dan ook ergens bloedserieus.
Het feit dat Isabelle al gevallen was kwam niet als een verrassing. Ze schudde dan ook met haar hoofd en grinnikte. Ondanks de teleurstelling van koude koffie nam ze een slok. Pas toen ze de vraag had gesteld naar de planning, kwam het in haar op dat ze beter haar mond had kunnen houden. Vliegensvlug kwam er een klembord tevoorschijn – jawel, een klembord! – en begon ze de lijst op te dreunen. Toegegeven, het was handig dat ze het zo op een rij had. Ze had zelf geen idee. Gewend aan een vriendin die hitsig werd van getallen en veel woorden, knikte ze alleen maar en zuchtte wanneer nodig. "Het enige wat positief klonk waren 'maskertjes' en jouw succes," mompelde ze verslagen. "Really, 'een college over de nieuwste ontwikkelingen'? Dat klinkt nog erger dan seks met Mr Nev. Sorry not sorry," zei ze met een vertrokken gezicht, knikkend naar de professor van de universiteit die meeging. Isabelle mocht hem volgens haar wel, mede omdat hij haar serieus nam en haar liefde voor alles omtrent wetenschap en scheikunde deelde. Net toen ze haar koffie weer naar haar lippen bracht reed de bus over een hobbel. Net op tijd kon ze het bekertje van haar lichaam afhouden, waardoor er alleen wat druppeltjes op de grond voor de rij aan stoelen vielen. Ze zette haar zonnebril af en keek opzij. "Is de klas van Noah vorig jaar ook geweest eigenlijk, of is dit het eerste jaar?" vroeg ze hardop af. Ergens zou je denken dat ze het antwoord zou weten omdat haar vader bij het bedrijf werkte, maar ze vroeg haar vader niet naar werk. Ze had niet eens de kans, al zou ze het willen. De leden van Isabelle's hechte schoolgroepje kende ze redelijk, al was het door de verhalen van Isabelle afgelopen jaren. Ze zaten in andere klassen en een aantal waren al afgestudeerd, waaronder Noah.

Fijn, dacht Isabelle. Nóg iemand die het hele fiasco had zien gebeuren. Een zucht verliet haar lippen, terwijl ze met haar ogen de beweging volgde van het meisje naast zich. Ze had met een harde plof haar tas op de rand van de fontein laten vallen. Sporttas, zat ze bij het cheerteam? Aan haar gefrustreerde blik en het gerommel in haar tas te zien was ze iets kwijt. Het meisje droeg een rokje met daarover een trui en haar goudblonde lokken glansden in de zon. Ze was mooi en hoogstwaarschijnlijk populair. Tegenpolen dus. Korte slikte ze. 
Isabelle bereidde zich voor op een opmerking over het fiasco wat zich zonet had voorgedaan, maar keek het meisje verbaasd aan toen ze haar woorden hoorde. Wat kon haar de staat van haar kapsel nou weer schelen? Ze kon het niet laten om te grinniken. "Als mijn haar het enige is wat door de war zit, dan ben ik er nog goed vanaf gekomen. Ik stond zeg maar soort van half in de fik net. Dat krijg je ervan als je eh, houdt van scheikunde en een beetje eigenwijs bent." Haar bruine ogen richtte zich op het meisje. Geen idee of ze haar reactie überhaupt had gehoord. Ze leek helemaal gefocust op haar tas. "Ben je iets kwijt?" Ze keek toe hoe het meisje de inhoud van haar tas volledig op de rand van de fontein stortte. Zwijgend bleef ze op de rand van de fontein zitten; het shirt met de brandgaten nog in haar hand geklemd. Na een minuut besloot ze weer te spreken. "Ik ben Isabelle trouwens, Isabelle Nev Lively."

De reactie van Amanda en het wapperen met het foldertje deden haar in de lach schieten. Dit was typisch Amanda, lekker overdreven zoals altijd. Het zou haar niks verbazen als ze Amanda ooit op televisie zou terugzien. Net als zij zich als een vis in het water voelde in het lab, paste Amanda perfect in de televisiewereld. Alleen haar uitstraling sprak al boekdelen. Daarom hing vrijwel elke jongen ook aan haar lippen. Dat was iets wat Isabelle wel had gemerkt in de jaren dat ze vriendinnen waren. Elke jongen viel voor haar. Alsof ze haar charisma niet konden weerstaan. En stiekem bewonderde ze Amanda daar wel voor. Al zou ze dat nooit aan haar toegeven.
"Ssst!" Lachend smoorde ze Amanda de mond na haar reactie over professor Nev. Het was een stoffige man, dat moest ze toegeven. Maar hij had veel kennis in huis, en had haar al meerdere keren interessante boeken uitgeleend. "Maar seks met een professor, dat zou je wel willen he? Eerder de jonge professor van Communicatiewetenschappen, misschien?" Ze gaf Amanda een knipoog. Haar glimlach maakte plaats voor een kleine blos op haar wangen toen ze de naam Noah hoorde vallen. Met haar blik neergeslagen dacht ze even na over haar reactie. "Nee, vorig jaar heeft Noah dezelfde trip gemaakt. Ook naar BioForrest. Je had zijn enthousiasme moeten zien toen hij terugkwam." Isabelle glimlachte toen ze terugdacht aan dat moment. Hij had zich net als zij enorm verheugd op de trip en zat ook boordevol verhalen toen ze hem weer zag op hun vaste spot: het centrale koffieplekje van de campus. "Het is dit jaar wel de eerste keer dat een laatstejaarsstudent kans maakt op een baan daar", vervolgde ze. En die baan, die ging naar haar. Dat moest. Haar blik gleed naar buiten en volgde de voorbijrazende bomen. Haar gedachten gingen naar Noah. Vanaf het moment dat ze elkaar ontmoet hadden voelde ze een klik met hem. Ze hadden elkaar leren kennen toen ze net aan de studie was begonnen. Zij in het eerste jaar en hij in het tweede. Hij leidde de science-club en zorgde dat alles in goede banen verliep. Al vanaf dag één moest hij lachen om haar klungelige acties en eigenwijze opmerkingen. Iets wat snel groeide tot een vriendschap. Hij begreep haar passie en bekeek de wereld door dezelfde bril. Of nou ja, een denkbeeldige bril dan. En na drie jaar waren ze nog altijd goed bevriend. Hoewel hij al was afgestudeerd, natuurlijk cum laude, werkte hij parttime op de universiteit als begeleider tijdens de scheikundelessen. Hier was ze heel blij mee, blijer dan ze hardop durfde toe te geven. De universiteit was niet hetzelfde zonder hem. 
Een hobbel op de weg schudde haar, letterlijk en figuurlijk, uit haar gedachten. Ze keek naar Amanda. Ze realiseerde zich hoe weinig contact ze met haar vader had. Amanda had haar weinig over haar vader verteld, maar ze wist dat ze hem vrijwel nooit zag. Toch kon ze het zich niet voorstellen dat hij nooit over zijn werk bij BioForrest had verteld. "Deelt je vader eigenlijk nooit verhalen over zijn werk? Of over deze schoolexcursie?" Vragend keek Isabelle haar vriendin aan. Hoewel ze het antwoord eigenlijk al wist, stelde ze de vraag toch. 


_______________________________________

"Dames en heren! Zijn we nog een beetje wakker? Ik zag je wel slapen, Joey!" Isabelle sprong zowat overeind van schrik door het schelle geluid van de microfoon. Haar paper die zonet nog geordend op schoot had gelegen, viel uiteen op de grond. Ze zuchtte en raapte geërgerde alle losse papieren bij elkaar. Carter had de microfoon gepakt aan de voorkant van de bus en vond het blijkbaar nodig om gids te spelen. Ondertussen voelde ze hoe de bus tot stilstand kwam. Yes, plaspauze! Ze hadden ongeveer drie uur in de bus gezeten en haar kont was ondertussen zo stijf als Naomi's rug na 3 uur schilder-op-nummer-voor-9+. Ze keek opzij naar Amanda. "Carter gaat sowieso iets doen om je aandacht te trekken, A. Let maar op." Ze keek voor zich uit en zag hoe de blondharige gespierde quarterback met een grote grijns op zijn gezicht de bus in keek. "We hebben een half uur de tijd om even te plassen of wat lekkers te halen. Het tankstation zit hier direct naast." Zijn ogen gleden over alle inzittenden en zoals verwacht bleef zijn blik hangen bij Amanda. "Amanda, jij wil vast wel mijn buddie zijn voor de rest van de rit? Aan Joey heb ik weinig, die ligt alleen maar te pitten." Vanuit de bus klonk een beledigde 'Hey!' van Joey. Ook Isabelle keek beledigd naar Carter. Het laatste wat ze wilde was haar plek naast Amanda inruilen. "Kom Manda, laten we buiten even een frisse neus halen." Terwijl ze de woorden uitsprak pakte ze Amanda's hand en trok ze haar naar de voorkant van de schoolbus.

De inhoud van haar tas was niet veilig. Zonder een tweede blik waardig raakte een doosje met poeder het harde steen. De stapel naast de tas werd groter, maar de sleutel was nog steeds nergens te bekennen. Met een gefrustreerd gebrom gooide ze de inmiddels lege tas ook opnieuw op de rand neer. Met het doel zichzelf te kalmeren begon ze hardop tegen zichzelf te murmelen, terwijl ze binnen één vierkante meter heen en weer bleef lopen. Pas toen een grinnik en erna een stem weerklonk, werd ze uit haar bubbel gehaald. Ze stopte met lopen. Oh ja, Mevrouw Haar.
"Je raakte me kwijt bij scheikunde. Eigenwijs... daar hou ik van," reageerde ze bedenkelijk, alsof ze het even moest laten inwerken. Amanda bekeek haar van top tot teen en trok haar conclusie. Voordat ze de onbekende erop kon wijzen, vroeg ze of ze wat kwijt was. De blondine knikte heftig. "Ga ik één keer met mijn eigen auto, ben ik mijn sleutels kwijt." Met een diepe zucht liet ze zich naast de brunette naast de fontein zakken, net naast haar tas en inhoud. Met haar hoofd nog diep in haar eigen problemen ontging haar bijna dat het meisje zich voorstelde. Het duurde dan ook een aantal seconden voor ze reageerde. "Ik ben Amanda Forreste." Ze keek opzij. "Ik heb je nog nooit gezien hier. Allebei een slechte dag, dus?" Haar bruine ogen vlogen van de sportbeha door naar het shirt dat Isabelle vasthield. Zonder een verklaring of überhaupt te beseffen dat er grenzen bestonden, schoof Amanda haar haarband uit haar haren en schoof die op Isabelle haar hoofd. "Beter," bevestigde ze hardop, alsof ze een paspop aan het aankleden was. Hierna besefte ze dat Isabelle zojuist had gezegd dat haar momentele status in alleen een sportbeha iets problematischer was. Amanda trok de trui die ze net had aangetrokken over haar hoofd en gaf die aan de onbekende meid. "Ik heb zo het gevoel dat ik me hierbij,-" Ze gebaarde naar haar korte topje. "-iets comfortabeler voel dan jij."

Nu was het Isabelle's beurt om haar de mond te snoeren. Mr Nev leunde nog steeds over de rugleuning van zijn stoel, druk in de weer een folder in een klasgenoot zijn gezicht te duwen. Typisch. Ze moest lachen om wat haar vriendin toevoegde over de Communicatiewetenschappen professor en keek bijna onschuldig opzij. Toen fronste ze. "Ugh, je kent me te goed."
De kleur die ontstond op Isabelle's wangen gingen niet geheel aan haar voorbij, maar ze besloot er geen opmerking over te maken. Ze vermoedde al een langere tijd dat ze een zwak had voor Noah. Wel liet ze er niks over los. Zelf was ze een onbewuste fan van direct uitbrengen wat haar te binnen schoot, hoewel ze bij Isabelle soms op de rem drukte. Absoluut niet om zich anders voor te doen dan ze was – wel om haar vriendin niet het gevoel te geven dat ze net zo straight-forward moest zijn zoals zij was. "Het zou me niks verbazen als hij ook met een klembord aan kwam zetten," zei ze met een glimlach, waarna het haar beurt was om plagerig te knipogen. "Na jou hebben ze ook niemand meer nodig," vulde ze aan, doelend op het feit dat dit het laatste jaar was voor een baanmogelijkheid. Voor heel even twijfelde of ze toch niet nonchalant zou hinten naar haar geheime liefde. Toch deed ze het niet. Ze liet haar op de reis focussen; het was al spannend genoeg voor haar. One thing at a time. De stilte werd al snel weer verbroken en Amanda haalde in eerste instantie haar schouders op. "Ik zie hem steeds minder, eigenlijk. Om eerlijk te zijn interesseert zijn werk me ook niet – het is al het enige wat belangrijk voor hem lijkt te zijn. Ik vraag er niet meer naar." Alsof het niks was wuifde ze het figuurlijk weg. Het was prima zo.

___________

"Jesus Christ!" Amanda schoot overeind door het plotse, schelle geluid. Zij kwam er wat beter vanaf, want bij Isabelle lagen de papieren alweer over de vloer. Voordat ze kon helpen, lag het alweer prima geordend op haar schoot. Het was bijna lachwekkend hoe Carter de aandacht probeerde trekken door zich als zogenaamde groepsleider op te stellen. Amanda onderdrukte de neiging met haar ogen te rollen. Isabelle's voorspelling kwam al snel uit en ze lachte hardop door Joey die zijn tegenzin benadrukte. Ze was absoluut niet van plan haar plek met die van Joey te ruilen. Bovendien, stel Isabelle was er niet eens geweest, ging ze het hem niet zo makkelijk maken. Wat was daar de lol van? Zonder tegen te werken liet ze zich dan ook meeslepen. Ze zei niets tegen Carter, gaf hem zijn zin niet, maar toen ze hem passeerde bij de ingang schonk ze hem een knipoog. Precies genoeg.
Eenmaal uit de bus rekte Amanda zich overdreven uit. "Yessss, baby," bracht ze vervolgens enthousiast uit, alsof ze zojuist in Los Angeles was aangekomen in plaats van op een grimmig terrein. "De bus is niks voor mij," piepte ze zielig. Pas na een aantal seconden werkte de omgeving op haar in. Haar blik ging van bevrijdend, naar neutraal, naar argwanend. Haar ogen vonden Isabelle: "Ligt het aan mij, of lijkt het alsof het hier gigantisch gaat stormen? De kleur is... vreemd. Een paar kilometers terug was er geen wolk aan de lucht?" Ze keek naar boven, alsof ze als Piet Paulusma kon uitvogelen wat er aan de hand was. Ze kreunde verveeld. "Daar gaat mijn haar." Snel haakte ze haar arm in die van Isabelle. "Koffie!" opperde ze, terwijl ze richting het tankstation liep. Een aantal andere groepjes volgden hun voorbeeld en liepen ze achterna in de richting van het gebouwtje.

Met haar ogen volgde ze de beweging van de blondine. Onrustig ijsbeerde ze van de ene kant van de fontein naar de ander. Isabelle grinnikte om haar woorden. "Ik raak iedereen kwijt als ik zeg dat ik van scheikunde houd. Dus ik ben het gewend." Het was zo, behalve Noah en de rest van de science-club kende ze niemand die dezelfde passie deelde. Zelfs haar ouders keken haar aan alsof ze vuur zagen branden. Het vuur wat haar shirt zonet had vernield. Zucht. De blondine vervolgde haar verhaal. Ze was haar sleutels kwijt dus. "En je weet zeker dat ze niet in je locker liggen? Of misschien in de kleedkamer?"  Isabelle keek haar aan. Ze had haar nog niet gevraagd of ze überhaupt een sport deed, maar aan haar outfit te zien zat ze bij het cheerteam. Dus ze gokte het er maar op. Na een korte stilte stelde het meisje zichzelf ook voor. Amanda heette ze dus. Isabelle glimlachte. "Leuk je te ontmoeten, Amanda. Ik ben ook niet bepaald het type dat erg op wil vallen, behalve vandaag dan. Het leek me de perfecte dag om in mijn BH bij de fontein te gaan zitten." Ze keek even naar haar karige outfit en grinnikte om haar eigen woorden. Plotseling voelde ze hoe Amanda iets op haar hoofd plaatste. Een beetje verschrikt voelde ze aan haar hoofd. Een haarband? Ze zat in haar BH en ze kreeg een haarband? Alright. "Oh, nu heb ik het een stuk warmer. Bedankt." Ze rolde even met haar ogen, maar bracht het op een lachende manier. Voor Isabelle nog iets kon zeggen, trok Amanda haar trui uit en drukte die in haar handen. Isabelle keek haar verbaasd aan, maar de verbaasde uitdrukking maakte al snel plaats voor een brede glimlach. "Je bent mijn heldin." In een snelle beweging trok ze de trui over haar hoofd. De haarband zette ze weer recht op haar hoofd. "Heb je hulp nodig met zoeken?" Vragend keek ze Amanda aan.

Tot haar opluchting reageerde Amanda niet op Carter. Als ze op zijn opmerkingen in zou gaan zou ze hem precies geven wat hij wilde. Haar aandacht. Gelukkig liet ze zich gewillig meetrekken door Isabelle naar de voorkant van de bus. Hoe eerder ze uit die bus waren hoe beter. Ze zou zweren dat de bus elk uur meer naar scheten begon te ruiken. Vast ook Joey.
Eenmaal uit de bus haalde Isabelle diep adem. Eindelijk. Frisse lucht. Ze maakte een kort sprongetje van vreugde en keek met een brede grijns op haar gezicht naar Amanda. "Ben ik even blij dat we uit die muffige bus zijn. Ik wilde e-" Ze onderbrak haar zin toen ze de argwanende blik op Amanda's gezicht zag ontstaan. "Wat is er?" Isabelle draaide zich om en realiseerde zich toen pas waar ze waren beland. Het was een kaal bedrijfsterrein met grote versleten tegels. Voor haar stond een klein tankstation, met een fundering zo dun dat het na één kleine windvlaag in elkaar zou storten. Naast het tankstation klonk het gebrul van een luchtrooster, die overduidelijk al een tijd niet was schoongemaakt. Isabelle zuchtte kort. Waar waren ze nou weer beland? De woorden van Amanda deden haar omhoog kijken. Met haar handen streek ze een bruine pluk uit haar gezicht. "Nee het ligt niet aan jou. Volgens mij is er storm op komst." De zachtblauwe kleur in Arizona had plaatsgemaakt voor een grauwe grijze gloed met donkere wolken. Ook hing er een bedrukte sfeer in de lucht, alsof de luchtdruk veranderd was. Isabelle kon haar vinger er niet helemaal op leggen. Net toen ze haar hand omhoog hield om de neerslag te pijlen, voelde ze de eerste druppel naar beneden vallen. Met haar hand boven haar ogen keek ze omhoog. Een vreemd gevoel trok door haar lichaam. Het leek geen normale storm. Hoewel de lucht grauw was en de wolken donker, leek er een soort zonlicht achter te schuilen. Zonlicht dat probeerde door te breken, maar niet op kon tegen het grote donkere wolkendek. Isabelle kneep haar ogen tot spleetjes. Een kleine zonnestraal leek door de kiertjes van het wolkendek te breken en veroorzaakte een paarse weerkaatsing van licht tegen de zijkant van de bus. "Manda, moet je zien." Met haar vinger wees ze naar het paarse licht. "Ronduit fascinerend", mompelde ze in zichzelf. Ze wilde terug naar de bus lopen om het licht beter te bekijken, maar al snel haakte Amanda haar arm in die van haar en werd ze meegetrokken naar het tankstation. Koffie, dat kon ze wel gebruiken. Volgens mij begon ze dingen te zien die niet bestonden. Samen liepen ze over de versleten tegels richting het gebouwtje. Een gure wind sneed langs haar gezicht. Snel duwde ze de deur van het tankstation open om naar binnen te lopen. Het licht binnen was slecht en troebel, maar gelukkig stond er een koffiehoekje met wat lekkere dingen. "Laten we even wat inslaan voor de rest van de rit." Isabelle glimlachte naar Amanda en trok haar mee het tankstation in. Het verschijnsel wat ze zonet had gezien zette ze snel uit haar hoofd. Het zou de vermoeidheid wel zijn geweest. Tijd voor koffie.

Voor een laatste keer gingen haar ogen alle voorwerpen op de rand na, om te eindigen bij Isabelle. Ze fronste. "Misschien op het veld?" vroeg ze zich hardop af. Haar locker had ze vandaag niet nodig gehad, waardoor de sleutel daar niet in kon zitten. De kans was het grootst dat ze het vervloekte ding op het veld had laten vallen. Met haar hoofd in haar eigen gedachten was het lastig bij de les te blijven. Toen Isabelle opnieuw de stilte verbrak, begon ze al luisterend haar spullen terug in de tas te stoppen. Ze grinnikte zonder oogcontact te maken toen Isabelle de opmerking maakte over het ontbreken van kleding. Eenmaal ingepakt liet ze zich weer op de rand zakken. "Hey, voor mode moet je soms pijn lijden," haakte ze serieus in, doelend op de haarband. De trui werd met verbazing en dankbaarheid ontvangen. Normaal zou ze dit niet zo snel doen, maar misschien bracht deze goede daad nog wat goeds voor haarzelf mee. Het terugvinden van haar sleutel, bijvoorbeeld. Het wat beter kunnen slapen in de avond, misschien. Een kleine glimlach ontstond op haar gezicht. Aandachtig bekeek ze de leeftijdsgenoot – opgefleurd met de warme trui en haarband in haar bruine lokken: "Perfect." Haar blik was nog steeds scherp toen ze haar mond opnieuw opentrok. Al snel veranderde deze in paniekerig. "Please," bracht ze met een kreun uit. "Wil je meezoeken op het sportveld? Ik bedoel, je bent het me ergens verschuldigd." Ze trok haar tas over haar schouder en begon richting het veld te lopen. "Ik was net klaar met de training. Hij zal daar wel uit mijn tas gevallen zijn."

"Het zegt heel wat als ik zeg dat het hoogtepunt van deze reis de stop bij het tankstation is, bah," voegde ze toe. De omgeving schreeuwde eenzaamheid. Het was haast een contrast; de felgele bus vol luidruchtige studenten tegenover de kille, verlaten ruimte van het tankstation. Om haar haren te beschermen voor wat komen ging, hield Amanda haar handen boven haar hoofd. Niet dat het wat zou uitmaken. De sfeer die op het terrein hing, deed haar rillen zonder dat ze het doorhad. Snel probeerde ze het vreemde gevoel van zich af te schudden. Isabelle was ook even stil naast haar.
Haar blik volgde die van haar vriendin, van de lucht boven ze naar de vreemde kleurencombinatie die het teweeg leek te brengen op de bus en de grond. "Étrange...," mompelde ze langzaam en verwonderd, de weerspiegeling op de bus bekijkend. Amanda sprak nooit meer Frans en er viel niets in haar Amerikaanse accent te bespeuren, maar zo nu en dan kwamen er wat stopwoordjes te boven. Ze gaf Isabelle niet langer de tijd om het vreemde voorval te inspecteren, want ze greep al naar haar arm. "Ik wil niet dat mijn haar nat wordt, Belle," meldde ze, terwijl ze haar meetrok. Oh, en de koffie natuurlijk. Eenmaal binnen stroomden wat meer vriendengroepjes de kleine ruimte binnen. Vastberaden liep Amanda op haar doel af; warme koffie en een salade. De sfeer werd er binnen niet beter op. Ze deelde dan ook hardop haar mening. Amanda had niet het idee dat de oren van de vervallen man achter de toonbank nog werkten. Zo wel, jammer. Anus.
"Ik heb nog nooit iets gezien dat deprimerender is dan dit gebouw. Jesus Christ." Het gerinkel van de deur trok haar aandacht en Joey liep binnen. Meteen bij binnenkomst klonk het gebots van metaal en werd duidelijk dat hij tegen een stelling was gelopen. Typisch. Carter had ze nog niet gezien. Het gekke gevoel dat in haar binnenste was komen opzetten sinds de stop zat haar niet lekker. Toch schoof ze het weg. Het kwam vast door de vreselijke busrit. Net toen ze nog wat dingen wilde verzamelen om de rit te overleven, kwam Mr Nev luidruchtig hun kant uitgerend. De lichte regenbui was veranderd in inderdaad een behoorlijke storm. De druppels vielen met bakken naar beneden. Mr Nev rende zo snel mogelijk het tankstation in. Binnen pakte hij meteen zijn mobiel uit zijn zak, terwijl het water van hem afdrupte. Fronsend keek Amanda opzij naar Isabelle, die een paar paden verderop wat aan het verzamelen was. "Jongens! Eén van de voorbanden van de bus is lek!" Zijn stem ongecontroleerd leek hij een nummer te typen. Amanda slaakte een diepe zucht en begon zich al bozig in de richting van Isabelle verplaatsen. Net voordat ze haar pad kon bereiken, hoorde ze hoe Joey wat tegen Carter zei die ook naar binnen was gerend, en hierdoor zonder te kijken tegen Isabelle aan knalde. De jongen greep Isabelle meteen bij haar schouders vast in de hoop dat ze niet zou vallen. "Oh, eh, sorry." "Jezus Joey!"

De bruine ogen van Isabelle gingen naar de man achter de toonbank. Bruine sobere kleding, een grijze baard en drie verdiepingen aan wallen. Het was een mysterieus en dubieus figuur. Wat voor verhaal zou er achter deze gedaante schuilen? Een rilling trok over haar onderrug en snel wendde ze haar blik af. Het had altijd al in haar persoonlijkheid gezeten dat ze de sfeer in de ruimte feilloos kon aanvoelen. En op dit moment voelde ze zich hier totaal niet op haar plek. Ze voelde zich nerveus, op haar tenen. Alsof er elk moment iets kon omvallen. Het geluid van botsend metaal trok haar uit haar gedachten. Isabelle richtte haar blik op de bron van het geluid. Een half omgevallen stellingkast aan het begin van het tankstation. De kast werd omringd door spullen die door de botsing op de grond waren gevallen. Ernaast stond Joey ietwat verward achter zijn oren te krabben. "Zeg, stond dit hier net ook al?" Met een gaapachtige grijns keek hij om zich heen, maar iedereen leek hem te negeren. Isabelle grinnikte in zichzelf. Het was een fijn gevoel dat ze niet de enige was die af en toe lekker klungelig uit de hoek kon komen.
Haar ogen gingen door de schappen en ze pikte wat chocoladerepen uit. Suiker, dat was wat ze nodig had. Kort keek ze uit het raam. Wat eerst nog een heldere lucht leek te zijn, was nu omgetoverd tot een grauw wolkendek. Bizar hoe het weer zo kon omslaan. Het kwam letterlijk met bakken uit de lucht. Zonet had ze de bus nog kunnen zien, maar nu was de felgele schoolbus niet meer dan een vage schim in de regenbui. 
Met haar vingers ging ze langs de lekkere dingen in het schap. Net toen ze Amanda wilde roepen, omdat ze haar favoriete chocoladereep zag liggen, weerklonk de stem van professor Nev door het tankstation. Isabelle keek op. Water liep in straaltjes langs zijn gezicht en zijn haar stond alle kanten op. Hij leek opgejaagd, alsof hij net als de rest van de groep deze hevige regenbui niet had zien aankomen. De band van de bus lek? Dat kon er ook nog wel bijkomen. Een hevig gevoel van stress overviel haar. Wat als ze BioForrest nooit zouden bereiken? Dan kon ze wel gedag zeggen tegen haar toekomst. Isabelle slikte kort en duwde de gedachte weg. Nee, hier mocht ze niet aan denken. Met nog steeds een lichte paniek in haar ogen liep ze naar het midden van het tankstation, op zoek naar Amanda. De verzameling chocoladerepen nog steeds in haar hand. Ze was zo gefocust op het vinden van haar maat, dat ze Joey niet op haar af zag komen. Met een harde klap botste hij tegen haar aan. "Oh, eh, sorry." In een reflex pakte hij haar bij haar schouders, waardoor ze niet viel. De chocoladerepen kon hij helaas niet tegenhouden en vlogen door de lucht. Verschrikt en een beetje verbijsterd keek ze de jongen aan. Ongemakkelijk keek hij haar aan. "Ben je oké? Sorry." Hij raapte als verontschuldiging de chocoladerepen van de grond. "Ja, het gaat wel. Geen probleem." Ze kreeg de chocoladerepen in haar handen geduwd en nog wat verbijsterd liep ze naar Amanda. "Ik ben niet de enige die een onhandige dag heeft vandaag", zuchtte ze naar haar vriendin. "Hier," ze duwde een chocoladereep in Amanda's handen. "je lievelings. Anus" 

"Jongens, kom allemaal even bij elkaar! Dit is belangrijk, geen getreuzel." De stem van professor Nev klonk voor de tweede keer door het tankstation. Isabelle zuchtte en trok Amanda mee naar het midden van de ruimte. "Ik heb net even gebeld en de monteur verwacht hier binnen twee uur te zijn. Tot die tijd moeten we ons zien te vermaken. Blijf hier in de buurt en ga niet alleen op stap! Ik wil iedereen in het zicht kunnen houden." Hij wierp de hele groep een strenge blik toe en liep vervolgens het tankstation uit, recht de storm in. Isabelle richtte haar blik op Amanda. "Lekker dan, we zitten hier nog wel een tijdje vast dus." Ze zuchtte. "En voor Joey ben ik niet veilig, volgens mij." Ze ging met haar hand langs haar bril. Fijn, die stond dankzij de knal nu scheef. Dat kon er ook nog wel bij. Met haar handen ging ze door haar haar, die lekker wild waren gaan staan door het regenachtige weer. "Manda, ik haal even mijn portemonnee uit de bus. Ik ben zo terug." Ze duwde de chocoladerepen in Amanda's handen en liep het tankstation uit. Meteen bij buitenkomst werd ze uit balans gehaald door een harde windvlaag. Isabelle herstelde zich en liep met stevige passen naar de schoolbus. Haar kleding met elke seconde meer doorweekt. Eenmaal in de bus grabbelde ze in haar rugzak naar haar portemonnee. Hebbes. Ze stapte de bus uit en zag hoe groepjes klasgenoten naar de bus kwamen om daar te schuilen. Met stevige passen liep ze richting de ingang van het tankstation. De paarse weerkaatsing die ze zonet had gezien was verdwenen en het enige wat ze zag was grijze grauwe wolken. De voorzichtige zonnestralen waren letterlijk als regen voor de zon verdwenen. Kort blies ze haar natte warrige lokken uit haar gezicht. Net toen ze haar hand op de klink van de voordeur legde, haalde een harde mannenstem haar uit haar concentratie. Er klonk paniek in zijn stem en een soort verbazing. Met een ruk keek ze opzij, zoekend naar de bron van het geluid. Voorzichtig liet ze de deurklink los en ging ze af op het geluid dat ze zonet had opgevangen.

Amanda trof Isabelle met een verzameling aan chocola en een nerveuze blik. Net toen ze zich bij haar wilde voegen besloot Joey zijn ware aard – opnieuw – te tonen. Het leek alsof zijn lichaam nooit deed wat zijn hoofd wilde. Hoe was hij een van de beste spelers van het football-team? Isabelle bleef wonderbaarlijk overeind staan. De chocoladerepen waren alleen niet meer veilig. "Jezus Joey!" bracht ze dan ook meteen uit, terwijl ze de afstand tussen haar en haar vriendin overbrugde. Nadat hij de repen van de grond had gepakt en aan Isabelle had gegeven, liep hij door naar Carter. Amanda, die net boven de schappen uitkwam, maakte oogcontact met Carter en rolde met haar ogen. Met andere woorden: hou je vriend onder controle. De brunette bevond zich ondertussen alweer naast haar, ongedeerd. "Thanks," bedankte ze. Als lieflijk gebaar legde ze haar hand op Isabelle's schouder en kneep er lichtjes in. Mr Nev besloot iedereen bij elkaar te roepen en met een luidruchtige zucht draaide ze zich om. Ze liet zich meeslepen. Dit ging wel vaker voorkomen, want haar motivatie was momenteel zoek.

"Getreuzel? Wat zijn we, vijf?" mompelde ze. Ho, twee uur, hier? Om zichzelf een bevestiging te geven keek ze eerst naar het dramatische weer buiten en daarna naar de man achter de toonbank. Net toen ze wilde protesteren verdween de professor weer tussen de wolken. Amanda bracht Isabelle's haar nog verder in model toen zij het met rust liet. "Belle, dit is één grote nachtmerrie. Ongekend! Ik durf niet eens naar de wc, ik heb het gevoel dat die man me achtervolgd en me langzaam vermoord. Kijk naar hem. Volgens mij heeft hij rabiës. Hij gaat zo schuimbekken, denk ik." Hoewel ze het ergens meende, ontsnapte haar toch een grinnik om haar verwoordingen. Dit duurde niet lang; haar gezicht stond al snel weer zorgelijk, inclusief pruillip. Plots werden de chocoladerepen in haar handen geduwd en bewoog Isabelle zich naar de uitgang. Voor ze kon protesteren was ook zij in de storm verdwenen. Om nog even haar drama voor iedereen zichtbaar te maken, zuchtte ze en begon ze in zichzelf te murmelen hoe alles tegenzat.

Ongeduldig wachtte ze op de terugkeer van haar vriendin. Het duurde niet lang, de bus stond immers niet heel ver geparkeerd. Een vage schim werd steeds meer gevormd tot Isabelle naarmate ze dichterbij kwam. De dichte anus regen had de ramen aan de binnenkant beslagen door de verwarming die dan toch iets van werk leek te doen. Ze wilde naar de deur toestappen, tot een tweede figuur zichtbaar werd, een paar meter van Isabelle vandaan. Het duurde een enkele tel, en beide waren niet meer zichtbaar. Wat? De schim leek te groot voor Mr Nev. "Carter!" drong ze meteen hysterisch op. "Isabelle stond hier net voor de deur en is nu weg. Volgens mij stond er een man naast haar." Hij bleef naar haar mening nog te lang staan, alsof hij niet wist wat de bedoeling was. "Help me zoeken, oké? Ik vertrouw deze achterlijke plek niet." Nu kwam hij in beweging. De chocoladerepen en de beker koffie die ze nog wilde vullen werden in Joey's handen geduwd. Ze schonk hem een snelle glimlach als dank.
"Merde," piepte ze toen ze de deur voorzichtig opende en verwelkomd werd door een behoorlijke windvlaag en nattigheid. De rest van de klas was alweer bezig met hun eigen ding; er was immers genoeg lekkers om uit te kiezen. "Ze is vast terug naar de bus," probeerde hij haar gerust te stellen. Standvastig schudde ze met haar hoofd. "Ze ging meteen naar rechts." Haar stem was niet meer dan een verloren piep, want ze moest de regen in en het beviel haar allemaal niet. Gelukkig was er na een aantal meter een overdekking, waaronder ook wat afgesloten deuren zaten. Deze afdak liep rondom het gebouwtje. Ondanks het eruit zag of het elk moment in kon storten, was ze in elk geval droog. Ze liep onnodig dicht tegen de jongen achter haar aan. Amanda was eigenlijk absoluut niet bang aangelegd, maar ze hield van zaken zwaarder maken dan dat ze daadwerkelijk waren. Plus, ook al was het overdag en licht buiten, het gure gevoel dat als een mist over de plek hing voelde niet goed. "Belle! Jezus, waar ben je?" Nog net kon ze horen hoe de deur van het tankstation weer dichtviel. Carter stopte met lopen en ook zij draaide zich om. Joey. De twee jongens wisselden vragende blikken uit en Carter haalde zijn schouders op. Zo van: laat haar maar. Ze was even vergeten dat Joey Carter haast als een puppy volgde. Na even gestopt te zijn, stampte ze volstandig verder. Nog geen seconde later voelde ze twee armen in haar zij en een geschreeuw. Amanda sprong overeind, draaide zich in een ruk om en gaf Joey een – voor haar doen – harde klap. Ze slingerde wat Franse benamingen naar zijn hoofd.

Met haar ogen tot spleetjes geknepen tuurde ze in de verte. Had ze de donkere schim nou zonet verbeeld? Nee dat kon niet. Ze was niet gek, toch? Met haar hand voor haar ogen liep ze rechtdoor, langs het fragiele tankstation. Naast haar waren de ramen beslagen, waardoor het onmogelijk was om nog naar binnen te kijken. Isabelle slikte kort en richtte haar blik op de weg voor zich. Ze hoefde nog maar een paar onoverdekte meters te overbruggen totdat een nieuwe overkapping begon. Langzaam liep ze rechtdoor. Ze zou zweren dat ze een mannenstem had gehoord. Alsof hij naar iemand riep. Waarom had hij zonet geschreeuwd, had hij hulp nodig? En in welk dorp waren ze in godsnaam beland? Isabelle zuchtte kort, terwijl ze met haar handen een paar vochtige plukken uit haar gezicht veegde. Haar bril, compleet beslagen, deed ze voor een moment af om deze met de rand van haar blouse schoon te maken. In een snelle beweging zette ze de schone bril weer op haar neus. Het pad voor haar leek donkerder te worden met de seconde. "Hallo, is daar iemand?" Ze probeerde te schreeuwen, maar het kwam eruit als een zacht gemompel. "Als dit een grap is, dan is het een hele slechte. Dus kappen nou!" Ze zuchtte luidkeels. Als ze Joey zonet niet binnen had gezien, had het zo één van zijn slechte grappen kunnen zijn. Ze wilde net naar de overkapping rennen, toen ze plots een hand op haar schouder voelde. Isabelle deinsde achteruit. "Wat wil je! Ik kan karate, weetje!" Angstig zakte ze door haar knieën, terwijl ze haar handen in een karatehouding voor haar gezicht hield. Héél overtuigend, Ies. Heel overtuigend. 

"Rustig, rustig! Ik ben het maar." Een beetje huiverig opende ze één van haar ogen. Recht in het gezicht van professor Nev. Ze slaakte een zucht van opluchting. "Thank god, ik dacht dat je... een één of andere engerd was. Of, Joey." Isabelle grinnikte. Ze voelde de blik van de professor over zich heen glijden. Waarschijnlijk merkte hij op hoe doorweekt ze ondertussen was. "Kom, je wordt helemaal nat." Zonder op een antwoord te wachten trok de professor haar mee onder de overkapping. Door de snelheid waarmee hij haar meetrok botste ze kort tegen hem aan. Een beetje ongemakkelijk zette ze een stap achteruit. "Professor, was jij degene die ik zonet hoorde schreeuwen?" Vragend keek ze hem aan. Ondertussen ging hij met zijn hand door zijn vochtige donkere haar. Een verbaasde blik verscheen op zijn gezicht. "Geschreeuw? Nee, ik heb niks gehoord. Ik liep over het terrein en zag je langs het tankstation lopen. Ik was benieuwd waar je naar op zoek was." De verbazing op zijn gezicht maakte plaats voor een brede glimlach. "Het is trouwens Gerardus Nev, maar voor jou is het Gerard." Wacht, hij heette Gerardus? Dit moest Amanda horen. Ze glimlachte binnensmonds. Aarzelend krabte Gerard achter zijn hoofd. "Nu ik je toch spreek, ik wilde nogmaals benadrukken hoe erg ik onder de indruk ben van je paper over de moleculaire werking. Het stak met vlag en wimpel uit boven de rest van de klas. Maar," Hij glimlachte. "Ik had ook niet anders verwacht." Isabelle keek hem glimlachend aan. Hoewel Amanda elke mogelijkheid greep om de professor belachelijk te maken, was het een erg aardige man. Hij was niet eens veel ouder dan zij; ze gokte eind twintig. Hij deelde net als zij dezelfde passie voor schei- en natuurkunde. "Bedankt, dit waardeer ik enorm." Isabelle glimlachte naar hem. Achter hen ontstond een luid gesuis van de wind en de regen kwam nog steeds met bakken uit de hemel. "De professoren bij BioForrest zouden gek in hun hoofd zijn als ze je de baan niet zouden aanbieden. Misschien kunnen we je paper eens wat uitgebreider bespreken. Zeg, onder bijvoorbeeld, het genot van een kop koffie?" De houding van Gerard was ietwat ongemakkelijk en hij had een stap in haar richting gezet. Isabelle keek hem aarzelend aan. Wacht, vroeg hij haar nou mee uit? Of zocht ze hier gewoon teveel achter? Waarschijnlijk het laatste. "Ik ben wel benieuwd naar jouw perspectief, profes- eh Gerard. Maar, ik..." Halverwege haar zin viel ze stil. Daar was het weer. Dat geluid. De man. Het was zachter dan het geluid hiervoor, maar het was dezelfde man. Dat wist ze zeker. Isabelle tuurde over de schouder van de professor. Ze was dus toch niet gek. "Ik kom hier later op terug, ik moet eh even wat uitzoeken. Ik spreek je straks." Zonder op antwoord te wachten liep ze langs hem heen langs de zijkant van het gebouw. Totaal de andere richting van de ingang van het tankstation. Haar blik ging langs de deuren, die onder de overkapping te vinden waren. Het leken wel opslagruimtes, of waren het vuilniscontainers? Gek genoeg zaten ze allemaal op slot. Ze fronste. Wat zouden ze hier opslaan? Voor haar klonk het gesuis van de wind en een zachte stem. Het leek net boven de wind uit te komen. Als ze hard genoeg haar best deed kon ze het horen. 

"Hallo?!" Ze schreeuwde, maar geen reactie. Fijn, misschien werd ze toch gek. Met grote anus passen liep ze tegen de wind in. Haar blik ging langs alle gesloten deuren aan haar linkerkant. Ze zaten allemaal op slot. Allemaal beschadigd, alsof ze al tijden in weer en wind hadden gestaan. Achter haar hoorde ze vage stemmen. Was dat Amanda? Ze schudde het van zich af. Nee, haar nieuwsgierigheid won het van haar verstand. Isabelle stapte door en haar blik viel op een kleine schuur aan de achterkant van het tankstation. Het zachte gekraak van de deur wees erop dat de deur open stond. Jep, een heel goed idee. Ze was net een meisje uit een horrorfilm. Ga voorál het donkere schuurtje in bij een verlate tankstation. Top plan. Isabelle verborg zich wat meer in haar vest en stapte eigenwijs door. Een harde windvlaag vloog door haar haren, waardoor ze ongemerkt het roze klipje in haar haren verloor. Deze belandde in de modder. Weer weerklonk de stem zachtjes boven de wind. Exacte woorden kon ze niet onderscheiden, maar ze wist het zeker. Er was iemand. Er was iemand in die schuur. En ze ging uitzoeken wie het was.

Joey lachte en kreeg opnieuw een tik tegen zijn arm. "Doe eens niet zo kinderachtig!" opperde ze. Doordat ze verderliep, zag ze niet hoe Carter zijn vriend een waarschuwende blik gaf, hoewel hij ook een lach onderdrukte. Zonder achterom te kijken stampte ze verder, ervan uitgaand dat de twee haar zouden volgden. Ondanks de storm het meeste geluid verstomde, hoorde ze inderdaad voetstappen achter zich. "Het is alleen een tankstation en het is nog geen eens twaalf uur 's middags, Amanda. Er kan niks gebeurd zijn. Er is hier niemand." Helemaal waar. Waarom stond er dan een mannelijk persoon naast Isabelle en was ze hierna verdwenen? De gitzwarte lucht bracht ook geen geruststellend beeld. Het was inderdaad overdag, maar het voelde anders aan. "Je kunt niet ontkennen dat deze plek er niet uitziet als een moord locatie in CSI," mompelde ze. Natuurlijk maakte ze het waarschijnlijk erger dan het was. In haar verdediging: dat was haar handelsmerk. Ze stopte dan ook abrupt met lopen en kreeg Joey tegen zich aangebotst. "Ik heb gewoon je hulp nodig, oké?" Om het af te maken knipperde ze met haar wimpers richting Carter. Hierna vervolgde ze haar weg weer. Bewijzen dat ze zelfstandig genoeg was en absoluut geen man nodig had om voor zichzelf op te komen, kwam later wel aan bod. Deze tactiek werkte elke keer weer.

Zo groot was het hier niet. Tenminste, als je de omgevende gebouwen in de verte niet meetelde, dan. Het gebied voelde aan als een industrieterrein. Eén ding wist ze wel zeker: in aanwezigheid van zonlicht zag het er een stuk aantrekkelijker uit. Vervallen, maar niet depressief. De twee jongens liepen achter haar aan, maar boden niet veel meer hulp dan dat. Niet dat er wat te doen viel op het moment, overigens. Ze wilde gewoon aan de regen ontsnappen en ergens warm binnen zijn. Zelfs BioForrest klonk aanlokkelijker dan deze situaties. Dit was niet bevorderlijk voor haar schoenen.
Na een bocht trok een windvlaag de regen mee, waardoor het recht haar gezicht in vloog. Al vloekend liep ze verder. Ondanks ze dol was op haar vriendin, kon ze soms geïrriteerd raken van dit soort acties. Waarom kon het nooit normaal? Amanda voelde een licht gewicht onder zich waar ze doorheen brak. Toen ze naar beneden keek en haar laars omhoog tilde, zag ze de onderkant van een speldje en wat gebroken, roze anusplastic. "Jongens! Dit..,-" Ze gebaarde naar het vertrapte voorwerp onder haar schoen. "-had Isabelle in haar haar!"
Net op dat moment bracht de wind Isabelle's stem met zich mee. Het klonk dichtbij. Meteen liep ze op haar doel af, nog een bocht om, en vond een aantal deuren met kruizen erop geschilderd en een schuurtje. Onbezweken liep ze recht op haar doel af: het schuurtje. Doorweekte, bruine lokken kwamen in het vizier en Amanda zuchtte. Het was Isabelle. Alleen. "Putain, Isabelle!" bracht ze uit. Het Franse kwam wel erg naar boven deze dag – het liet zien hoe vreselijk haar ochtend was. "Wat doe je hier? Ben je achterlijk?" Carter en Joey voegde zich bij hen. Amanda gebaarde naar haar uiterlijk – dat overigens echt wel meeviel – en pakte een pluk haar vast dat redelijk nat was geworden. Zonder er woorden aan toe te voegen begreep Isabelle wel dat haar uiterlijk geruïneerd was. "Ik dacht dat je werd ontvoerd. Waar is die man?"

Het geluid van de krakende schuurdeur deinsde mee op de wind. Isabelle hield haar blauwe ogen strak voor haar gericht. Het was niet één en al duisternis, zoals ze eerder had gedacht. Nee, er bevond zich een bewegende lichtbron. Was het een kaars? Voorzichtig zette ze een stap vooruit. Het lichtpuntje werd groter. "Hallo?" Het was luidkeels bedoeld, maar het klonk meer als een fluistering. Isabelle zette nog drie stappen vooruit en stond daarmee in de deuropening. Voor haar zat een donkere gedaante, gebogen over een tafel. Het was een oudere man in een donkerblauwe overal. Een conciërge? Zijn gezicht werd verlicht door de kaars voor hem op tafel. Kort bestudeerde ze hem. Een lange grijze baard sierde zijn gezicht. Hij had donkere wallen onder zijn ogen en zijn bleke wangen waren iets ingevallen. Zijn volle concentratie werd gevangen door een schaakbord voor hem op tafel. Na ongeveer de langste tien seconden uit haar leven verzette hij een pion. Haar ogen schoten naar de rest van de schuur. De muren werden versierd door ijzeren stellingskasten. Op één van de kasten stond een kleine televisie die zo verward kon worden met een koelkast. Het nieuws stond aan, maar het geluid was gedempt.
Haar ogen schoten naar de mysterieuze man, die zijn blik nog altijd niet had losgemaakt van zijn schaakspel. Wat deed hij in deze schuur? Isabelle wilde hem net een vraag stellen, maar de stem van Amanda hield haar tegen. In een paar snelle passen stond haar beste vriendin naast haar. Ze zag er doorweekt en extreem geïrriteerd uit. Achter haar verschenen Carter en Joey. "Ik dacht dat je werd ontvoerd. Waar is die man?" Isabelle glimlachte even naar haar. "Ik ben oké, ik dacht dat ik wat hoorde maar-" Haar zin werd afgebroken door het geluid van een schaakbord dat met een ruk van tafel werd geduwd. Met een kletterend geluid viel het bord met de bijbehorende pionnen op de grond. "Wat doen jullie hier?! Jullie horen hier niet te zijn." De man keek hen geïrriteerd aan. Isabelle verstarde. Haar hand zocht die van Amanda. "We... ehm. We zijn hier even als tussenstop. Ik dacht dat ik een geluid hoorde. Dat bracht me hier. Sorry dat we u hebben gestoord." De man keek haar met een doordringende blik in zijn ogen aan. Ze kon niet plaatsen of er vriendelijkheid schuilging achter die donkere ogen. "Laat... Laat me u helpen." In een snelle beweging liet ze Amanda haar hand los en bukte ze om het bord en de pionnen op te rapen.

De man slaakte een zware zucht. "Het is al goed. Geef hier." Hij pakte de gevallen pionnen van haar aan. "Jullie horen hier niet te zijn, zeker niet met dit weer." Hij wierp een blik op Amanda, Carter en Joey, maar verplaatste zijn aandacht direct weer naar Isabelle. "We zijn onderweg naar BioForrest voor de Science Fair. De banden van de bus waren lek, maar we kunnen elk moment weer de weg op", vertelde Isabelle. Iets wat ongemakkelijk krabde ze achter haar hoofd. De man fronste."Jullie gaan zo nog de weg op? Denk daar nog maar eens over na." Als een vervolg op zijn woorden drukte de man op een knop van de afstandsbediening. Het geluid sprong aan. In beeld was een nieuwslezeres te zien en haar woorden deden Isabelle huiveren. "Utah wordt geteisterd door een opkomende sneeuwstorm en code anusoranje. Inwoners beweren een paarse gloed gezien te hebben, die al snel werd gevolgd door regen en sneeuw. De storm beweegt zich in snelle vaart richting het oosten. We adviseren iedereen in de omgeving van Colorado en Arizona dringend om binnen te blijven. Ga niet de weg op."

Wacht, zij hadden die paarse weerkaatsing ook gezien? Ze was dus toch niet gek? Isabelle draaide zich om naar Amanda. "We moeten de professor inlichten en zo snel mogelijk gaan rijden." De stem van de man haalde haar uit haar verhaal. "BioForrest is geen plek voor jullie, neem dat van mij aan. Ga naar huis." Isabelle fronste. Wat had dat nou weer te betekenen? En wat wist hij van BioForrest? Hij was maar... een conciërge. "Wat weet u van BioForrest?" De man keek haar doordringend aan. "Ik zei ga naar huis. Weg jullie! Weg!" Onrustig begon hij zijn schaakbord weer in te richten. Zijn aandacht voor haar was compleet verdwenen. Isabelle slikte en keerde zich om. Dit had geen zin. Ze wilde weglopen, maar haar blik viel op een polaroidfoto die aan de stellingskast naast haar hing. Het onderschrift trok haar aandacht: Bioforrest, 1997. Zonder erbij na te denken graaide ze de foto van de stelling en propte hem in haar broekzak.
"Ehm, meiden schiet op!" De stem van Joey weerklonk angstig over het terrein. Zijn stem werd gevolgd door het felle licht van een bliksemschicht. In een snelle beweging trok Isabelle Amanda mee de schuur uit. Ze begon richting de bus te rennen en hoopte dat Amanda, Joey en Carter haar zouden volgen. Ze had geen idee wie de mysterieuze man uit de schuur was. Maar één ding wist ze zeker: de storm was niet ver weg meer.

Amanda sloot haar mond na het praten en pas toen viel de man haar op. Automatisch veranderde haar blik van irritatie in afkeur. De man was schimmig en leek onverzorgd. De vervallen inrichting van de ruimte en de kaars als enige lichtbron schetste zo een – onaangenaam – beeld. Isabelle probeerde haar gerust te stellen met woorden en een glimlach, en haar blik vond de hare weer. "Waarom ben je zo geïnteresseerd in... alles? Je lijkt wel een puppy! Ik kan je beter aan een riem houden, ugh," mompelde ze met een hoog stemmetje. De twee jongens die haar hadden geholpen tijdens het overdreven avontuur bevonden zich nog achter haar, maar zij waren voor het moment vergeten. Interessanter was de lugubere man. Nog interessanter was de plotse verandering in zijn houding en het schaakbord dat de ruimte door vloog. Abrupt stapte Amanda naar achter. Bozig wendde ze zich tot haar vriendin. "Isabelle!" siste ze zachtjes door haar tanden heen. Had ze dan nul verstand? In de tussentijd had ze haar hand vastgepakt. Ergens wilde ze haar naar haar toetrekken en vertrekken, maar Isabelle ging op de man in en pakte de pionnen op. Amanda draaide zich om en zag nog net hoe Carter en Joey uit het zicht verdwenen. Ze hadden de zoektocht als afgerond beschouwd. Fijn. Isabelle zag altijd het goede in van mensen. Zelf liet ze hem liever voor wat het was. Ze vertrouwde het niet. Niet alleen gaf heel deze reis haar de kriebels – puur al door de tegenzin die een week geleden al aanwezig was en wetenschap (do I need to say more) –, maar dit was heel apart.

Met een opgetrokken wenkbrauw luisterde Amanda naar het gesprek tussen Isabelle en dan man, waarna ze fronste. "We hebben niet echt een keuze. Hier ga ik in elk geval niet blijven." Verontwaardigd ging haar blik weer de ruimte door en ze moest moeite doen geen kots-beweging uit te beelden. Het geluid van de televisie werd aangezet en Amanda schudde haar hoofd. Ze keek naar Isabelle: "Nou, je kan me net zo goed meteen omleggen."
Het weer maakte weer een flinke ommekeer. In de verte klonk donder. Ongeduldig probeerde Amanda haar haren van klitten te ontdoen en barstte nog net niet in tranen uit. Wat een ramp en zo lang waren ze nog niet eens onderweg. "Er is niks mis met BioForrest," haakte ze meteen in toen de man zijn mening deelde. Wat was dit voor een opmerking? Hij was zelf van het padje. Het geluid van een flinke donderslag deed haar opschrikken en nadat ze in elkaar kroop greep ze dwingend Isabelle's hand. Op dat moment riep Joey. Het ontging haar hoe Isabelle de foto pakte; zelf had ze deze foto's überhaupt niet opgemerkt. Haar vriendin was haar voor en hielp haar mee de ruimte uit. In paniek hield ze haar ene hand boven haar hoofd, alsof het enig verschil zou maken. De kou was allang in haar kleding getrokken.

Mr Nev stond al heftig met zijn armen te zwaaien bij de ingang van de bus. De rest zat al netjes binnen. Vluchtig liep ze het trapje op. Mr Nev gaf Isabelle een betekenisvolle blik en Amanda fronste. Eenmaal op hun plek achterin de bus zuchtte ze luidruchtig. "Ten eerste: wat dacht je Belle?" vroeg ze dramatisch. Ze draaide zich in haar richting. "Ten tweede: wat had die blik van Mr Nev te betekenen?" Verfrommeld liep de leraar ook de bus in en pakte onhandig het microfoontje waarmee je kon omroepen. "Dames en heren... we gaan snel verder. Het weer voorspeld niet veel goeds. We hopen zonder verdere tegenslagen onze weg te kunnen vervolgen, maar we gaan van het positieve uit." Een bliksemflits kleurde de donkere lucht vreemd paars en Amanda wist niet of ze moest lachen of zich zorgen moest maken.

Het luide geluid van een donderslag weerklonk over het verlate industrieterrein. Hijgend veegde Isabelle een paar natte plukken uit haar gezicht. Regendruppels stroomden over haar wangen. Ze slikte en legde haar hoofd kort in haar nek. Precies op dat moment schoot een paarse bliksemflits door de lucht. Paarse bliksem. Isabelle grijnsde kort. Werkelijk waar fascinerend! De grijns verscheen snel weer toen ze realiseerde dat ze geen idee had wat natuurverschijnsel inhield. En precies tijdens de reis naar de Science Fair... Kon dit niet een weekje later gebeuren? Ze zuchtte en zette een sprint in naar de bus. Hoe eerder ze droog in de bus zaten hoe beter. Voor haar zag ze Gera-- ehh de professor wild met zijn armen zwaaien. Aan de ene kant was ze ontzettend opgelucht dat de bus weer klaar was om te vertrekken, maar aan de andere kant betrok haar een heel ongemakkelijk gevoel. Ze was het eerdere gesprek met hem zeker nog niet vergeten. Ze was er 100% zeker van dat hij haar eerder op date had gevraagd. Dit móést ze delen met Amanda.

Terwijl ze de trap van de bus op snelde, voelde ze de blik van de professor in haar rug prikken. Isabelle schudde zijn intense blik snel van zich af en plofte op de stoel naast Amanda. "Ten eerste: wat dacht je Belle?" Amanda zuchtte luidruchtig. Ze wilde op haar woorden reageren, maar haar vriendin vervolgde haar verhaal. Isabelle woelde als reactie op Amanda's woorden vermoeid door haar verwilderde haren. "Ja, eh dat wilde ik je nog vertellen. Ik kwam de professor net tegen en hij vroeg me of ik een keer koffie met hem wil drinken. 100% dat hij een date bedoelt. Ik heb er nog niet op gereageerd, dus waarschijnlijk denkt hij dat dit een 'ja' is." Isabelle huiverde kort. "Dat is dus een dikke NEE. Hij zei dat ik hem wel Gerard mag noemen. Gérard. Nou dat wordt hem dus niet." Ze kon het niet laten om kort even te grinniken. Best bizar dat een docent interesse in haar had. Straks kwam ze nog in de krant met een docent-student schandaal. Thanks, but no thanks.

"Dames en heren... we gaan snel verder. Het weer voorspeld niet veel goeds. We hopen zonder verdere tegenslagen onze weg te kunnen vervolgen, maar we gaan van het positieve uit." De stem van de professor klonk door de rumoerige bus. Hij kwam maar net boven de bezorgde stemmen van de studenten uit. Ze zag hoe de professor positief probeerde te blijven, maar de sfeer in de bus was serieus en bedrukt. Isabelle slaakte een diepe zucht en staarde uit het ietwat beslagen raam. Regendruppels tikten in een vast ritme tegen het raam. De druppels leken steeds groter te worden. "Ik hoop maar dat we bij BioForrest aankomen, ik mag deze Science Fair écht niet missen." Ze legde haar hoofd kort op Amanda's schouder en voelde hoe de bus langzaam begon te rijden. Ze kon niet meer doen dan hopen. Hopen op het beste.

De tijd streek voorbij. Was het een uur of zelfs twee? Ze had geen idee. Ietwat slaperig borg ze haar paper op die ze het afgelopen half uur had doorgespit. De rust in de bus was teruggekeerd. Studenten hadden een boek opgeslagen, oortjes in of lagen zelfs te slapen. Haar blik tuurde even boven de busstoelen uit naar de professor. Hij zat de krant te lezen en draaide zich net op dat moment naar de rest van de bus. Zijn blik vond meteen de hare en een grijns verscheen op zijn lippen. Een blos verscheen op haar wangen en ze wist niet hoe snel ze haar blik op het raam moest richten. Oh nee... De regen stroomde over het raam en het geluid van donder leek de bus te achtervolgen. Ze wilde net haar zware ogen sluiten, toen de luide stem van de buschauffeur haar aandacht trok. "Wat krijgen we nou?!" In een impuls stond Isabelle op. "Wat is er aan de hand?" Haar stem leek andere studenten ook wakker te schudden. Ze vond haar weg naar de voorkant van de rijdende bus en zag voor zich hoe één van de ruitenwissers van de bus was afgebroken. Er was niet meer over dan een anusstompje. De andere wissers bewoog nog altijd vluchtig over de grote ruit, vechtend tegen de deken van water. Het gezicht van de buschauffeur trok wit weg. "Ik weet niet of we BioForrest kunnen halen op deze manier. Ik zie geen hand voor ogen." Isabelles ogen werden groot. In lichte paniek richtte ze zich tot de professor. "Dit kan niet... We moeten.. we moeten het halen!" Haar paniekerige houding had ervoor gezorgd dat de onrust in de bus weer was teruggekeerd.

"Gad-ver-damme.  Gerard?" Amanda stak haar vinger zogenaamd in haar keel om haar walging bij te staan. Met geknepen ogen bekeek ze de verstrooide professor vooraan de bus en lachte schaapachtig. Alsof de naam van de man het ergste van de zaak was. Vervolgens draaide ze zich naar de brunette om en wiebelde Amanda met haar wenkbrauwen. "Misschien kun je hem uitspelen op zijn geld..?" Ze haalde haar schouders op, alsof het echt iets was om te overwegen. "...Sugar daddy." bracht ze nog uit en onderdrukte een lach. Isabelle was daar helemaal geen type voor. "Nee, maar even, de naam Gerard moet verboden worden." Ze schudde haar hoofd. "Zie het wel als een compliment, Belle. Of je er blij mee moet zijn is een ander verhaal, maar hij ziet je zitten." Ze streek een anus pluk van Isabelle's haar achter haar oor. Meteen veegde ze haar natte vingers af aan haar broek. Niet dat het hielp – die was ook nat.
Ook al was dit niet de situatie waar ze van droomde, voor haar vriendin besloot ze hoopvol te blijven. Of in ieder geval: hoopvol te klinken. Ze was best overtuigend. Sowieso hoopte ze dat de weerssituatie zou verbeteren en dat het alsnog een fijne reis werd. Isabelle had het verdiend. "We komen er wel. Mr Nev – ik bedoel Gerard – ziet er in ieder geval zeker van zijn zaak uit." Ze knikte voor de duidelijkheid naar de man die in de rondte keek alsof heel de wereld instortte en zijn hele uiterlijk daarin meenam. Plagerig duwde ze tegen haar schouder. "Grapje. Komt goed."

De meeste waren in de tussentijd alweer wat gekalmeerd. De meeste leerlingen waren in slaap gevallen. Van sommige stoelen klonk zacht gepraat. Van sommige stoelen klonk hard gepraat – de plekken waar Joey, Carter en de rest van hun groep zaten, natuurlijk. Ze zou na de rit nog even met hem spreken. Amanda had zich ook iets bedaard, mede door haar kleding die al grotendeels droog was geworden. Gelukkig droeg ze dunne kleding, daar trok het water snel uit. Spijkerbroek-dragers hadden het wat minder makkelijk. Wat door Instagram scrollend verdeed ze haar tijd. Isabelle zat naast haar weer diep in haar paper. "Lukt h–" Amanda trok net haar mond open toen er een hoop heisa door de bus trok en ze net langs de raampjes iets zwarts zag flitsen. Ze stond op, net als Isabelle, en probeerde te ontcijferen wat er gebeurd was. "Jezus Christus!" Maar natuurlijk. De bus begon wat vervaarlijk heen en weer te bewegen. Snel ging ze weer zitten.
Na wat gegalm en getik weerklonk Gerard's stem weer door de bus. "Kalmte! Kalmte! Allemaal blijven zitten." Bij hem was de rust ook verloren, want de toonhoogte in zijn stem veranderde met elk woord dat hij sprak. De rest begon ook al mompelend door elkaar weer terug te vallen in de stoelen. Gelukkig, want vlak erna drukte de chauffeur hard de rem in. Regen tikte hard tegen de ramen, alsof het het glas elk moment kon doorboren. Om haar vriendin wat te kalmeren wreef ze kort over haar been. Ze zag hoe Gerard met de chauffeur aan het praten was, maar ze kon niet horen wat er gezegd werd. Halverwege de bus leek het wel opgevangen te zijn, want zij begonnen met elkaar te overleggen en woorden als 'niet verder' en 'overnachten' vielen. Amanda zuchtte luid, rolde met haar ogen en viel hard met haar rug terug de stoel in. "Kill me."

Met een groeiende paniek in haar ogen keek Isabelle naar de professor. Dit kon toch niet waar zijn? Geërgerd streek ze een verwilderde pluk uit haar gezicht. Achter haar ontstond onverstaanbaar gemompel. Alleen de woorden 'overnachten' en 'terugkeren' kon ze opmaken uit het geroezemoes in de bus. Terugkeren naar huis?! Hell no. No way. Dit was haar toekomst. Zonder deze trip kon ze net zo goed in een doos middenin bos des bos gaan wonen. Licht in paniek keerde ze zich tot de buschauffeur, die glazig naar de hevige regenbui zat te kijken. Hij had de bus ondertussen aan de kant van de weg gezet. "Zeg, meneer... eh..." Ze keek vlug op zijn naambordje. "Hietala! Er moet vast iets zijn wat u kan doen voor ons. Misschien is er een reserve ruitenwisser? Of oh!" Ze stak haar handen in de lucht alsof ze zojuist een meesterplan had bedacht. "We gaan hem gewoon plakken! Heeft er iemand tape?" Plotseling voelde ze een hand op haar schouder. Abrupt draaide ze zich om, recht in het gezicht van de professor. "Isabelle, probeer kalm te blijven. Wil je anders voorin de anusbus komen zitten?" Hij glimlachte nerveus naar haar. Haar gezicht stond op standje onweer. "Nee, wat ik wil is naar BioForrest. Wat ik wil is dat deze storm verdwijnt!" Ze zuchtte en zonder enige reactie af te wachten liep ze richting Amanda. Er moest toch iets zijn wat ze kon doen, zodat ze door konden rijden? Ze zat zo verwikkeld in haar gedachten dat ze de uitstekende voet in het gangpad over het hoofd zag. Met een klap viel ze op haar knieën. Fijn, dat kon er ook nog wel bij. Geërgerd keek ze omhoog. Recht in het gezicht van Joey. "Sorry, ik rekte me net uit." Hij grinnikte en krabde ietwat ongemakkelijk achter zijn oor. Isabelle stond op, blies verwilderd de plukken weg die voor haar ogen waren gevallen en zette haar bril recht. Haar wangen werden net zo rood als het standje sambal van Jenny. Maar ze hield wijs haar mond en plofte naast Amanda neer, die haar liefkozend over haar been streek.

Ze hoorde de woorden van Amanda en probeerde een glimlach te forceren. "Over doodgaan gesproken... Joey gaat nog eens MIJN doodsoorzaak worden. Ik blijf maar uit de buurt van jongens, ze zijn gevaarlijk." Ze zuchtte. Net toen ze haar verhaal wilde vervolgen, weerklonk de stem van de professor door de bus. Zo te horen had hij de microfoon tevoorschijn getoverd. "Dames en heren, zoals jullie gemerkt hebben is het weer ontzettend slecht. Er wordt een sneeuwstorm voorspeld. Code oranje. De storm heeft ook gezorgd voor wat... technische mankementen. We kunnen zo niet veilig onze weg vervolgen. Terug naar huis is geen optie, dat is te ver weg. Daarom zullen we bij de eerst beschikbare slaapplek overnachten." De professor keek de bus rond en trok zenuwachtig aan de kraag van zijn poloshirt. Zweet sijpelde vanaf zijn hals naar beneden. "Ik vraag iedereen om rustig te blijven, we gaan zo rustig mogelijk rijden. Ik houd jullie op de hoogte." Verslagen liet Isabelle zich in de stoel zakken. Ze trok haar vest uit en legde het over haar hoofd. Door de grond zakken, dat is wat ze wilde. Naast haar tikten regendruppels nog altijd luid tegen de ruiten. Maar tot haar opluchting voelde ze hoe de bus langzaam weer in beweging kwam. Stapvoets begon de bus weer te rijden. Hoe meer snelheid de bus maakte, des te meer macht de wind leek te krijgen. Elke vijf minuten werden ze wel heen en weer geschud. Isabelle pakte de stoel voor haar vast om niet om te vallen en richtte haar blik ondertussen op die van Amanda. Haar oog viel op de telefoon in haar hand. "Zeg Manda, wil jij anders even opzoeken wat hier de dichtstbijzijnde slaapplek is? Ik wil me mentaal voorbereiden."


[We moeten doen dat er plotseling wordt geroepen om een kotszakje en dat Joey of Nev over zijn nek gaat, dat is huum ]

Het was wel duidelijk dat het universum haar probeerde te vertellen dat ze deze ochtend in haar bed had moeten blijven. Er was niks mis met avontuur, mits ze de controle had. Controle was sinds het moment dat ze waren vertrokken ver te zoeken. Isabelle was ook erg gewoon met het 'de touwtjes in handen' willen hebben, maar net op een andere manier. Zij kon zich gemakkelijker aanpassen. In deze situatie was zij echter degene die in een flits opstond en zich een weg naar voren baande. "Show 'em what you've got!" moedigde Amanda haar vriendin aan, wetende dat ze haar mening vurig met de buschauffeur zou delen. Conflict of een stressvolle situatie loste Amanda op met humor of gillen – er was geen middenweg. Zelf kwam ze ook in beweging. Op een afstand luisterde ze het gesprek af. Met haar elleboog leunde ze tegen de hoofdsteun naast Joey en Carter en schudde haar hoofd. "Wat een ellende. Quel drame." Ondertussen bleek Isabelle's plan niet gewaardeerd. Om het nog erger te maken vond de professor het nodig zijn mond open te trekken. Amanda rolde met haar ogen en merkte dat ook Isabelle geen zin had in de man. Vlak voordat ook zij terug naar hun plek liep, werkte Amanda zich een weg terug en ging weer zitten. De brunette volgde, maar niet voordat ze zich nog net van een val kon redden. "Jezus, Joey!" bracht Amanda gefrustreerd uit, terwijl haar vriendin naast haar belandde.

"Joey is een idoot," zei ze terug. Misschien onnodig lullig, een hekel aan Joey had ze zeker niet, maar de hele situatie vertroebelde de grenzen wat. Net als Isabelle liet Amanda zich in haar stoel zakken met een luide zucht toen de professor zijn riedel deed. Hij had ook betere tijden gekend. Naast haar was enkel nog een vest te vinden. Voorzichtig trok ze die weg, waardoor wat plukjes bruin haar tevoorschijn kwamen. "Het komt goed, ik beloof het, chérie," probeerde ze haar gerust te stellen. "We komen er wel. Bovendien zouden we er een avond van te voren zijn, dus in principe hebben we een halve dag speling." Op Isabelle's vraag knikte ze en haastig begon ze iets in te typen en te scrollen. Het duurde niet lang voor ze een antwoord had. "Ik zie hier... The Lodge? In m'n anusmaps staat er dat het – op dit tempo – een half uur rijden is. Dat valt mee, toch? Als we een paar uur daar kunnen verblijven kunnen we daarna vast weer veilig de weg op." Ze probeerde de rilling die door haar lichaam trok toen ze door de raampjes naar buiten keek te verbergen.

Om zichzelf beter te laten voelen liet Amanda haar blik door de bus glijden. Nergens iets bijzonders – oh! De professor was compleet wit weggetrokken. Niemand leek het te merken. Omdat leedvermaak de enige uitweg was in de momentele ellende, grinnikte ze hardop. Nog steeds voorin de bus keek hij schichtig om zich heen. In de hoop zich vast te kunnen klampen aan een sprankje hoop? Het stompje van de ruitenwisser was de perfecte in your face. De bus maakte nog een enorme zwaai en een aantal slaakten een gil. Amanda geen uitzondering. Net in het moment dat ze haar blik afwende van de professor scheen het hem teveel te zijn geworden. Een hoop herrie maakte duidelijk dat hij op het punt stond over te geven. "Kotszakje! Iemand, kotzakje!" riep iemand. In paniek stond Gerard op en klemde zich vast aan de stoelleuning. Hoe rot het ook voor hem was, Amanda had moeite haar gezicht in de plooi te houden. Terwijl ze op haar onderlip beet, porde ze in Isabelle's zij.

Het duurde inderdaad niet lang voor duidelijk werd gemaakt dat ze een motel hadden bereikt. De buschauffeur had Gerard zijn taak overgenomen en was nu aan het woord door de luidspreker. De arme professor zat nog steeds naar voren gebukt op zijn plaats, in de hoop de misselijkheid te verdringen. "Dames en heren, we zijn genoodzaakt hier te stoppen. Dit is motel 'The Lodge'. We gaan als groep naar binnen en we hopen dat er plaats is. Wacht gezamenlijk in de hobby en wees voorzichtig terwijl je naar binnen gaat." Dat was nog enigszins goed nieuws. De bus stond op een aantal meter van de ingang verwijderd, maar door het dichte weer was er niks van de omgeving te zien, op wat sombere lichtjes na. De donkere wolken leken niet over een paar uur uitgespeeld te zijn, maar de hoop was nog niet verloren. Voordat ze haar mobiel in haar tas wilde stoppen, checkte ze of ze alle apps had afgesloten. Het signaal van haar mobiel werd aangegeven met lege balkjes en een streep. "Mijn signaal is weg."

Donkerbruine plukken vielen voor haar ogen toen Amanda het vest van haar hoofd trok. Isabelle slaakte een zucht en richtte haar blik op haar beste vriendin. Normaal gesproken bleef ze altijd kalm in chaotische situaties. Oké, ze liet misschien weleens een scheikundig mixje ontploffen. En ja, haar projectgenoten kon ze soms ook wel achter het behang plakken als ze een rommel van de werkbank hadden gemaakt, maar verder zag ze zichzelf altijd als een stressbestendig persoon die van elke situatie het beste kon maken. Maar nu? Nu voelde ze zich net Paul Rust op het moment dat hij een magnetron naar zijn hoofd geworpen kreeg. Kortom: lichtelijk onrustig.
Isabelle luisterde naar Amanda's woorden en knikte instemmend. Ze sloot haar ogen en wreef rustgevend over haar slapen. "Je hebt gelijk, we gaan het redden. We gaan het redden. Ik moet het gewoon vaak herhalen. Dan maar minder voorbereidingstijd voor mijn presentatie, het zij zo." Ze sprak de woorden uit alsof ze niet al weken geleden haar presentatie had gemaakt. Tijdige voorbereiding is álles. Amanda had ondertussen haar verzoek opgevolgd en was Google Maps aan het doorspitten. Blijkbaar was de dichtstbijzijnde slaapplek een plek genaamd The Lodge. Isabelle slaakte een zucht van opluchting. "Een half uur rijden. Gelukkig, ik kan echt geen minuut langer in de-" Haar zin werd abrupt afgebroken door een heftige zwaai van de bus. Studenten om haar heen slaakten een harde gil. Gestrest greep Isabelle de stoel voor haar vast. Met haar bril iets scheef op haar neus en twee warrige plukken voor haar ogen keek ze naar Amanda. Haar hoofd leunend op de stoel voor haar. "Ik kan geen minuut langer in deze bus zitten." Wie blijkbaar ook geen minuut langer in de bus kon blijven zitten, was de professor. Er werd namelijk hard geschreeuwd om een kotszakje. Nieuwsgierig gluurde Isabelle over het randje van de stoel voor haar. Voorin keek de professor schichtig om zich heen. Zijn gezicht lijkbleek. Met een kotszakje in zijn trillende -en behaarde- anushanden liet hij zich terug in de stoel vallen. Moedeloos staarde hij uit het raam. Grinnikend porde Amanda haar in haar zij. Duidelijk niet in staat om haar gezicht in de plooi te houden. Ook Isabelle kon haar lach maar net onderdrukken. Die arme Gerard, die arme knakker.

Een schelle stem weerklonk door de bus. Met een ruk kwam Isabelle overeind. Het afgelopen half uur had ze in een trans door het raam getuurd. Starend naar de stromende regendruppels die hun weg vonden over de hoge ruiten. Maar er leek een eind gekomen aan de busrit, want de bus kwam tot stilstand en de chauffeur had de microfoon gepakt om aan te geven dat ze The Lodge hadden bereikt. Naast haar keek Amanda op haar telefoon. Geen bereik? Oh god, waar waren ze nou weer beland? Isabelle stond op, graaide haar spullen bij elkaar en stopte deze in haar rugzak. Haar blik richtte ze op Amanda. "Kom, we gaan een kijkje nemen buiten." Ze sloeg haar rugzak over haar schouder en trok haar beste vriendin mee naar de voorkant van de bus. De meeste studenten keken nog even de kat uit de boom en zagen hoe de professor zo snel mogelijk naar buiten rende voor frisse lucht. Isabelle verliet als tweede de bus. Al tijdens haar eerste stap werd ze geconfronteerd met de snijdende wind. IJzige kou drong haar -nog steeds vochtige- jas binnen. Voor haar was niet meer dan duisternis. Het enige wat ze kon opmaken waren een paar somber uitziende lichtjes. Waarschijnlijk lichtjes afkomstig uit de lobby. Zonder op Amanda of de professor te wachten stapte Isabelle door. Dankzij de vage lichtjes vond ze al snel de ingang van het motel. Het was een houten deur met een grote ijzeren hendel. In één soepele beweging legde ze haar hand op de hendel en trok ze de voordeur open. Recht de lobby in.
Isabelle wilde de ruimte verkennen, maar een trilling in haar broekzak trok haar aandacht. Snel haalde ze haar telefoon tevoorschijn. Een appje. Van Noah. Ies, zijn jullie veilig aangekomen ondanks het slechte weer? Houd me maar even op de hoogte. Een warm gevoel trok door haar lichaam. Nee, focus Ies. Focus. Ze wilde net een reactie terugsturen, maar een onbekende stem haalde haar uit haar concentratie. Verschrikt keek ze op, recht in het gezicht van een oudere vrouw. "Goedenavond." De vrouw schonk haar een schuine glimlach. "Welkom in The Lodge."

Voordat Amanda van plan was het voertuig te verlaten, rommelde ze in haar tas en pakte een flesje parfum. Net als haar eerdere ritueel in de ochtend spoot ze de vloeistof in de lucht en stapte er doorheen. In haar ooghoek zag ze de afkeurende blik van Sarah, een klasgenote. "Dit is de manier," verklaarde ze verontwaardigd. Hoofdschuddend draaide ze zich naar Isabelle. "Ik moest dit Dallas ook al uitleggen." Haar haren waren nog steeds klammig. Met een zucht bond ze deze vast in een strakke, hoge staart. Zichzelf fatsoenerend in de reflectie van een raam zag ze hoe haar vriendin ook haastig overeind kwam. Amanda stopte alles terug in haar tas en volgde de gedreven brunette naar de voorkant. De professor wist niet hoe snel hij de bus moest verlaten. Amanda grinnikte hardop en alsof Karma haar meteen moest vinden, was zij degene die over Joey's uitgestoken voet struikelde. "Joey!" Haar stem sloeg over door de combinatie van schrik en woede. Hij werd beloond met een dodende blik. De jongen kwam meteen weer met zijn excuses. Hoe kon iemand zo klunzig zijn?

De twee waren één van de eersten in de buitenlucht. Amanda slaakte een gil toen een windvlaag haar een meter opzij trok. Het huilen stond haar nader dan het lachen. Doelbewust stapte ze achter Isabelle aan. "God haat me, Isabelle. God haat me," bleef ze herhalend mompelen. Haar stem bereikte haar vriendin waarschijnlijk niet eens en vloog mee het duister in. Ze was nog nooit in dit extreme weer buiten geweest. Ze pakte de deur van Isabelle over en keek nog een laatste keer achterom. Nev, die hen volgde, had een vreemde paarse waas om zich hangen. Amanda knipperde met haar ogen. Het was weg. Ze had het zich vast verbeeld. Eenmaal binnen stopte haar gebrabbel pas.
Haar lichaam voelde onwennig toen de kou een klap kreeg van warmte in de lobby. Al trillend wierp ze een blik op haar vriendin, die haar mobiel pakte. Nieuwsgierig keek ze mee op het scherm. Personal space stond niet in Amanda's woordenboek. "Noah?" vroeg ze zich hardop af. Net toen ze door wilde gaan en een opmerking over 'die wetenschappers in spé' wilde maken, trok een oudere vrouw haar aandacht. Een rilling trok door haar lichaam en of deze door de kou kwam, wist ze niet.

De professor was ook binnen en langzaamaan druppelde de lobby vol met uitdruppende studenten. Bij een aantal was paniek van hun gezicht te lezen, terwijl sommige er de uitdaging van inzagen en zaten te lachen. Amanda's gezicht stond op onweer. Ze wist zeker dat Isabelle ook niet op haar gemak was en continu met de Science Fair in haar hoofd zat. Amanda kon niet ontkennen dat ze die plek nu dan ook maar verkoos boven... dit. Sommigen zouden het gezellig noemen, maar alleen de lobby oogde al alsof er meerderen moorden waren gepleegd. De professor was met de vrouw achter de balie in gesprek en het duurde een aantal minuten – en een gefrustreerde Gerard – voordat hij zich een soort van tevreden omdraaide. "Dames en heren, stilte alsjeblieft! Er is wat geregeld. We hebben vier grote groepskamers gekregen. Maak zelf even groepen zonder veel drama – en nee, meiden en jongens mogen niet bij elkaar. Breng je spullen weg en over een uur kom ik overal even langs om wat dingen te bespreken." Meteen begonnen zich groepen te vormen. Het liefste deelde Amanda de kamer alleen met haar vriendin, zin in anderen had ze niet. Carter misschien, maar dat was onmogelijk. Met een zucht trok ze haar vriendin naar zich toe en wees naar een aantal personen in de horde aan mensen. "Lily, Caity en Emma, kom." Zij waren nog verdraagzaam. Niet te onbenullig, maar wel in staat de twee met rust te laten. Zonder op een antwoord van deze meiden te wachten, pakte ze Isabelle bij haar hand en trok haar mee richting de lift. Oh, die was er niet. Trap werd het, dus. Met een zielige expressie probeerde ze haar koffer een trede op te krijgen, maar draaide zich toen om. Ze dacht al de stem van Joey te horen. "Wil je me helpen? Je bent het me verschuldigd." Ze stampvoette verder naar boven.

Alle vier de kamers bevonden zich naast elkaar. Eén was gereserveerd voor enkel de professor en de buschauffeur. Oneerlijk. "Hij hoopt vast dat je hem vanavond een bezoekje komt brengen," mompelde Amanda naar haar vriendin, waarna ze uitbeeldend haar vinger in haar keel stak. Zeker wetend dat Isabelle nog steeds alleen met haar hoofd bij BioForrest zat, streek ze haar liefkozend over haar arm. "Probeer je te relaxen, Belle. We maken er hier het beste van, oké? Denk even niet aan de problemen nu; laten we een beetje lol beleven. Het komt goed. Je promets." De professor opende één voor één de deuren van de kamers. Ze zette een stap de kamer in en rilde opnieuw. Snel probeerde ze weer de controle over haar lichaam te krijgen. "Wat is dit?! De 18e eeuw?" Het ouderwetse, rode behang zei genoeg.

Een akelige rilling trok over haar rug, Isabelle huiverde. Het was geen rilling van de kou. Nee, het was de plek. Ze was altijd al gevoelig geweest voor de sfeer binnen een ruimte. Al sinds ze een tiener was. Haar moeder had het beschreven als 'een deel van haar hoogsensitiviteit'. Iets wat Isabelle altijd nuchter had weggewoven. Zij hoogsensitief? Hou op zeg. Tot ze ontdekte dat er wel degelijk een kern van waarheid in haar moeders woorden zat. Ze weet nog goed waar ze was op dat moment. Op een verjaardagsfeestje, in het derde jaar van het vwo. Ze was uitgenodigd door haar studievriendin Jill, die het feestje had omschreven als 'een kleine bijeenkomst' met 'een paar hechte vriendinnen'. Maar al bij de voordeur hoorde ze de bas dreunen, gevolgd door luid gezang van een groep meiden. De drukte was intens en ze herinnerde zich nog goed hoe graag ze onder de tafel wilde kruipen, weg van alle prikkels. Tot haar oog viel op een meisje. Ze stond in haar eentje bij de bar punch in te schenken. Niks mis mee, maar iets aan haar houding was anders. Vreemd. In tegenstelling tot de rest hield het meisje zich niet bezig met het feest, maar bleef ze op de achtergrond. Af en toe keek ze over haar schouder naar de rest van de groep. Het was iets geks: hoe kon zo'n klein detail Isabelle toch zo'n achterdochtig gevoel bezorgen? Ze kende het meisje niet eens. Toch was dit de situatie waarin ze besefte dat haar gevoel haar leidende gids was. Niet veel later ving Isabelle op hoe het meisje Jills kamer insloop. Puur uit nieuwsgierigheid had ze het meisje gevolgd. Waar ze haar betrapte, lezend in Jills dagboek. Sindsdien volgde ze haar gevoel blindelings. En op dit moment kreeg ze de kriebels van deze plek, ook al was ze maar net binnen.

De stem van Amanda haalde haar uit haar gedachten. Met een ruk keek ze haar vriendin aan, recht in haar nieuwsgierige blauwe ogen. Natuurlijk had ze het appje van Noah gezien. Amanda was net de FBI, ze zag álles. "Ja, hij is bezorgd om mij- eh ons. Hij vraagt of we veilig bij BioForrest zijn aangekomen. Nou, deze plottwist gaat hij leuk vinden." Isabelle deed geen moeite om de sarcastische ondertoon in haar stem te verbergen. Ze wilde reageren op Noah, maar de luide stem van de professor trok haar aandacht. Snel stopte ze haar telefoon in haar kontzak. Groepskamers? Ze zuchtte luidkeels. Daar ging haar nachtrust... Gelukkig hoefde ze niet na te denken over de groepsvorming. Amanda nam het voortouw en benoemde Lily, Caty en Emma tot kamergenoten. Isabelle glimlachte opgelucht. Met die meiden kon ze wel overweg. Voor ze verder kon nadenken over haar volgende actie werd ze meetrokken naar de trap. Aan de teleurgestelde expressie op Amanda's gezicht kon ze zien dat ze had gehoopt op een lift. Helaas pindakaas, dat werd sjouwen met de koffers. Oh fuck! Over koffers gesproken... Waar was die van haar? Haar blik schoot in het rond en bleef hangen bij de ingang. Daar stond haar koffer, netjes neergezet door de buschauffeur. Ze slaakte een zucht van opluchting en sprintte naar het begin van de lobby, die inmiddels helemaal leeg was. "Mochten jullie wat nodig hebben of gewoon wat meer willen weten over deze plek, schroom niet om het mij te vragen." Met een ruk keek ze om, recht in het gezicht van de oudere vrouw die haar eerder al had begroet. De vrouw grijnsde. "Ik bijt niet hoor." Isabelle glimlachte ongemakkelijk en greep in een snelle beweging haar koffer. Ze wilde naar boven en wel nu.

Een paar onhandige sjouwpogingen en een verstuikte enkel later, had ze eindelijk de juiste verdieping bereikt. Lichtelijk vermoeid blies ze een lok uit haar gezicht. Voor haar liepen studenten onrustig en al pratend door elkaar heen. Haar blik viel op Amanda en in een paar passen stond ze naast haar. "Hij hoopt vast dat je hem vanavond een bezoekje komt brengen," hoorde ze haar beste vriendin zeggen, duidelijk doelend op Gerard. Isabelle schoot in de lach. Het zou de vermoeidheid wel zijn, maar ze vond de hele situatie met de professor behoorlijk lachwekkend. "Hoe zal ik dit eens netjes zeggen? Ze keek bedenkelijk. "Ik ga nog liever dood. Dankzij Joey."
De professor had ondertussen de deuren van alle kamers geopend. Aan de kreet van Amanda te horen viel het interieur niet helemaal in de smaak. Isabelle snelde naar binnen en liet haar koffer met een plof op de grond vallen. Amanda had niet gelogen. De kamer was in één woord: ouderwets. De muren waren bekleed met rood behang, gesierd door een patroon dat voor het grootste gedeelte was weggevaagd. Aan de zijkanten leek het behang al te gaan bladeren. Tegen de wand stonden drie tweepersoonsbedden. Opgemaakt met een zéér verdachte bedsprei. Isabelle zuchtte luidkeels en liet zich op één van de bedden achterover vallen. "Manda, deze nemen wij!" Haar stem klonk schor en vermoeid. Ondersteboven bekeek ze de kamer nog eens goed. Aan de muur hingen houten lijsten, maar tot haar verbazing zaten er geen foto's in. Ze kwam in een snelle beweging overeind en bekeek de lijsten van dichtbij. Het waren... krantenartikelen? Isabelle kneep haar ogen tot spleetjes om de teksten te kunnen lezen. Moord en zelfmoord in motel The Lodge. Een ander artikel had de titel: Moord nummer 7 in hét horrormotel van Colorado. Zo hingen er een stuk of tien aan de muur. Isabelle slikte. Waar waren ze nou weer beland?
De trilling van haar telefoon haalde haar uit haar concentratie. Snel viste ze haar telefoon uit haar broekzak. Het was Noah. Leef je nog? Ohja, ze moest nog reageren. Snel begon ze te typen. We zijn nog niet bij BioForrest. Dankzij de storm moeten we halsoverkop overnachten in een motel. The Lodge heet het. Hopelijk kunnen we morgenochtend weer de weg op. Ondanks dat alles goed, maar deze plek geeft me de kriebels. Ze klikte op verzenden en stopte haar telefoon weer weg. Isabelle wierp een korte blik op het raam. Het was pikkedonker en ze gokte dat het ongeveer acht uur 's avonds was. Dankzij het hele avontuur had ze na de tussenstop bij het tankstation niks meer gegeten. Haar maag begon onderhand te protesteren van de honger. "Manda, laten we op zoek gaan naar een snoepautomaat. Ik verga van de honger en ik gok dat ze hier geen room service hebben." Zonder op een reactie te wachten trok ze Amanda mee aan haar arm. Isabelle begon te trap af te lopen. De muren bij de trap waren net als de kamers voorzien van rood gebladerd behang. Het werd tijd dat ze dit mysterieuze motel eens gingen verkennen. Want één ding wist ze zeker: dit was een motel met een verhaal.

Eenmaal onderaan de trap liet ze haar blik de vrije loop gaan. Het was beneden net zo ouderwets als boven. Het enige verschil was de stilte. Terwijl boven het geroezemoes van studenten de overhand nam, kon je hier een speld horen vallen. Isabelle zette een stap vooruit. De gang was slecht verlicht, enkel een paar ijzeren kroonluchters zorgden voor een oranje gloed. Ze greep Amanda's hand en liep door naar de lobby. Aan de rechterkant zat de oudere vrouw die ze eerder had gesproken, verdiept in een boek achter de balie. Ze neuriede achter elkaar dezelfde melodie. Isabelle beet op haar lip. Wilde ze echt haar leven op het spel zetten voor een chocoladereep? Oké, chocola was lekker. Maar zó lekker? Ze zuchtte en trok haar vriendin mee naar de balie. De vrouw had hen al opgemerkt. "Kan ik jullie helpen, dames?" Isabelle aarzelde. "Is er hier iets te eten?" De vrouw knikte als reactie op haar woorden. "In de eetzaal staat een snoepautomaat. Voor de trap meteen links. Morgen kun je aansluiten bij het ontbijt." Yeah right, als ze de nacht zouden overleven tenminste. Ze schonk de vrouw een onzekere glimlach. Haar blik ging naar de werkplek van de vrouw. Het was één grote rotzooi; overal lagen verfrommelde formulieren. Op de balie stond een dikke computer die zo uit het jaar nul kwam en achter haar hing een houten bord met alle kamersleutels. Haar oog viel op een houten kalender met cijferkaartjes. Het soort dat je elke dag kon omslaan. De twee kaartjes vormden het cijfer 67. Isabelle wierp een blik op Amanda en vervolgens weer op de vrouw. "Wat is dat? Dat nummer?" Meteen na het stellen van de vraag vervloekte ze haar nieuwsgierigheid. De vrouw trok een grimas en leunde achterover. "Dat hoort bij het motel. Laten we zeggen dat The Lodge niet bovenaan de lijst staat wanneer het aankomt op klanttevredenheid." Isabelle wierp Amanda een blik toe van No shit. "Maar er is één lijstje waar we wél op nummer 1 staan. Sinds de opening zijn we het motel in Colorado met het hoogste aantal zelfmoorden van gasten." Isabelle voelde hoe haar adem stokte in haar keel. "67 zelfmoorden?", vroeg ze aarzelend. De vrouw lachte schor. "And counting."

Amanda geloofde niet in een voorgevoel. Het hele aspect van het universum en hoe dat je stuurde was volgens haar onzin. Een poging mensen te doen laten geloven in iets om ze hoop te geven en zich ergens aan vast te kunnen klampen. Je bepaalde zelf toch wat je deed? Dat was wat simpelweg een gevolg had. Niet of de maan halfvol was en niet of je sterrenbeeld ruling was. Dit was dan ook de reden dat ze de plotse rillingen in haar lichaam over het hoofd zag. Ze zocht er niks achter. Het was vast de kou. Bovendien had ze cafeïne nodig. Negerende dat er in haar achterhoofd toch iets aan haar eigen waardes twijfelde, liep de blondine richting de kamer.
"Of je het nou wilt of niet, Joey wordt een keer je dood," kaatste ze terug met een lach. Het was haar taak haar pessimisme opzij te zetten en Isabelle op haar gemak te stellen. Dat was wat ze al die jaren gedaan hadden – er voor elkaar zijn. De drie andere meiden liet ze voor wat het was. Het was niet alsof ze hen geen blik waardig gunde of niet met ze wilde praten, maar er werd al woordloos geaccepteerd dat Isabelle en Amanda met zijn tweeën in de weer waren. Het was altijd zo, eigenlijk, mits Amanda cheer-training of andere lessen had. Dan trok ze wat meer naar de anderen toe. Bovendien waren Lily, Caty en Emma onderling bevriend. Met haar ogen tot spleetjes geknepen keek ze de professor na, die doorliep naar zijn eigen kamer. Eenmaal binnen eigende Isabelle hun bed toe. Ergens had ze de neiging neer te ploffen, maar het viezige plaid dat op het bed lag weerhield haar ervan. "Wat een horror!" gilde ze nog net niet. Ze volgde Belle's blik langs de muur. "Waarom zou je dit op de muur hangen? Ik weet niet wie hier de inrichting heeft gedaan –," Al gebarend wees ze naar wat dingen in de ruimte. "–...maar dit is een nachtmerrie." Vluchtig liep ze richting het vervallen wasbakje en waste haar handen al jammerend. Het pingeltje van Isabelle's telefoon haalde haar uit haar eigen wereld.

"Noah weer? Of Mr Nev?" Plagerig zette ze een andere, lage, stem op. "Oh Isabelle, Belle, je naam betekend mooi en dat is wat je bent. Laten we samen natuurkundige proefjes doen, schatje. Oh Belle!" Lacherig liep ze terug naar brunette en gaf haar een duwtje. "Grapje, meis." Toen haar vriendin benadrukte dat er waarschijnlijk geen roomservice was, maakte Amanda een afkeurend geluidje. Daar had ze nog niet eens bij stil gestaan. Eerlijk; BioForreste klonk op dit moment als de hemel. Voor ze iets kon uitbrengen werd ze meegetrokken. Alles beter dan in deze kamer.

De vrouw achter de balie deed haar – opnieuw – schrikken. Ze had de neiging het nummer van haar moeders plastische chirurg door te geven. Bij haar zou dat wel een verbetering zijn. Isabelle was haar voor en reageerde een stuk tactischer op de vrouw. Toen Isabelle er iets over zei, merkte ze pas op dat er inderdaad iets vreemds achter de balie hing. "Ha-haaaa," kwam er ongemakkelijk uit na de uitleg van de medewerker. Dit was een grap, toch? "Leuk. Ja." Nu was zij degene die haar vriendin bij de arm pakte en haar meenam in de richting van de automaat. "Wat is dit?" siste ze tussen haar tanden door toen ze buiten gehoor van de vrouw was. Snel sloeg ze de hoek om. De eetzaal had dezelfde viezige tint op de muur als de rest van de benedenverdieping. In de achterhoek stond het apparaat. Voordat ze verder liepen pakte ze Isabelle bij haar schouders vast en schudde haar door elkaar, iets harder dan nodig was. "Belle, het plan!" opperde ze. "We halen snel wat te eten, vluchten voorbij die vervallen anusvrouw, sluiten ons op in onze kamer, drinken, en we hopen dat we morgenochtend halen... hier." Ze schudde haar hoofd. "Foto's maken kan ook al niet, want die vloerbedekking vloekt met onze outfits." Ze zuchtte diep. "Kon Dallas ons maar komen halen."

Amanda boog zich naar de snoepautomaat. Net toen ze opties langsging klonk er een luide knal. Automatisch draaide ze zich om naar rechts, waar een groot raam was. De gordijnen sloegen wild heen en weer en het raam stond open. Tocht bereikte haar gezicht. Een paarse flits verscheen in de verte en verdween weer, het geluid van de donder deze keer verder weg. Was het raam opengegaan? Uit schrik had ze met één hand Isabelle's shirt vastgegrepen. Een wit voorwerp op de grond trok toen haar aandacht en ze pakte deze op. Het was een foto. Bioforrest, 1997. Met een ruk draaide ze haar hoofd om. "Dit is... mijn vader. Had jij deze bij je?" Al puzzelend bekeek ze de schimmige polaroid.